Łuskina Kazimierz Jerzy h. własnego (ok. 1730–1790), wojski, stolnik, podwojewodzi i marszałek witebski, poseł na sejmy. Był synem Józefa i Teresy z Olszewskich, bratem Stefana (zob.). Kształcił się zapewne w hojnie wspieranym przez ojca witebskim kolegium jezuickim, którego dobrodziejem sam niebawem został. Działalność publiczną rozpoczął jako poseł woj. witebskiego na sejm ekstraordynaryjny warszawski 1750 r.; tytułowany był wówczas podczaszym witebskim, starostą waśnikowskim i orlejskim. Na sejm ordynaryjny 1758 r. posłował już jako podstoli, razem z Piotrem Bohomolcem, stolnikiem witebskim (obaj byli adresatami dedykacji F. Bohomolca dołączonych do tomów 3–4 jego „Komedii”, W. 1757–8). Jako wojski witebski i chorąży petyhorski podpisał w r. 1764, wraz z woj. witebskim, konfederację generalną warszawską (16 V). T. r. jako podstoli witebski posłował z woj. witebskiego na sejm elekcyjny i podpisał elekcję Stanisława Poniatowskiego; następnie z tegoż województwa posłował na sejm koronacyjny. T. r. został lustratorem dóbr królewskich (z woj. witebskiego) oraz tak jak i w r. 1766 – surrogatorem grodzkim witebskim (na czas wyjazdu za granicę wojewody witebskiego Józefa Dowoyny Sołłohuba). W r. 1766 występował już jako stolnik. Sejm 1768 r. wyznaczył Ł-ę do komisji «na rozgraniczenie dzierżawy Dworzyskiej» (w woj. połockim «w aktualnej posesji» P. Bohomolca). Wówczas z urzędem stolnika i wojskiego łączył Ł. i urząd podwojewodziego.
Znalazłszy się po pierwszym rozbiorze na terytorium przyłączonym do Rosji, Ł. «służył z ochotą Orłowi Czarnemu…, równie jak przedtem Orłowi Białemu» („Wiersz w trenach żałobnych”). Dwukrotnie piastował godność marszałka szlachty witebskiej, raz prezydenta, a nadto godność sędziego (zapewne w sądzie drugiego departamentu gub. połockiej, w którym zasiadali następnie jego synowie, Wincenty i Jerzy). O pewnych zachowanych z Rzecząpospolitą związkach świadczy kształcenie synów w Warszawie oraz przyznanie mu Orderu Św. Stanisława w r. 1790. Zmarł Ł. w końcu t. r.; uroczysty pogrzeb, celebrowany 17 II 1791, uczciło jezuickie kolegium witebskie panegirykiem „Wiersz w trenach żałobnych z okoliczności śmierci… K. Ł-y” (Połock 1791).
Synami Ł-y (z nieznanej żony) byli: Wincenty i Jerzy. Wincenty (ur. ok. 1762, zm. przed 1812?), jest autorem dwóch bajek szkolnych („Osieł w studni” i „Przymierze baranów z wilkami” z J. de La Fontaine’a), które ukazały się na łamach „Zabaw Przyjemnych i Pożytecznych” (T. 14: 1776 cz. 2 s. 284–7, T. 15: 1777 cz. 2 s. 413–5). Na terenie gub. połockiej był sędzią drugiego departamentu (mohylewskiego). Odznaczony Orderem Św. Stanisława w r. 1790. Jerzy był w r. 1812 członkiem rządu tymczasowego w Mohylewie.
Estreicher; Boniecki; Uruski; Wielądko W., Heraldyka, W. 1792 I 138; Łoza S., Kawalerowie Orderu Św. Stanisława, 1765–1813, W. 1925; – Bohomolec F., Komedie, W. 1758 IV (dedykacja); Diariusze sejmowe z w. XVIII, Wyd. W. Konopczyński, W. 1937 III; Poszakowski J., Wojny święte dla odzyskania Ziemi Świętej, Wil. 1749 (dedykacja); Vol. leg., VII 146, 163, 275, 380, 496, 497, VIII 856–7; – Kalendarzyki polityczne z l. 1774–1790; – Bibliografia do syna Wincentego: Aleksandrowska E., Zabawy Przyjemne i Pożyteczne 1770–1777, Wr. 1959; Iwaszkiewicz J., Litwa w r. 1812, W. 1912; – B. Czart.: rkp. 818: (Exercitationes literariae… habitae in Collegio Nobilium Varsoviensi S. R. M. mense Augusto 1776); – Życiorys Wincentego Łuskiny pióra E. Aleksandrowskiej w materiałach biograficznych Red. PSB.
Elżbieta Aleksandrowska