Korecki Leon (ok. 1809–1876), spiskowiec, dziennikarz i adwokat. Pochodził z rodziny szlacheckiej. W r. 1836 uzyskał doktorat na Uniw. Lwow. za rozprawę Sätze aus sämtlichen Rechts- und politischen Wissenschaften. Był wówczas uczestnikiem tajnego Stowarzyszenia Ludu Polskiego i członkiem (wraz z F. Smolką i R. Hefernem) Zboru Ziemskiego, tj. władzy stowarzyszenia na Galicję wschodnią. W jesieni 1836 r. K. wszedł w skład Zboru Głównego, tj. władzy naczelnej związku, ale bodaj już po miesiącu wrócił na podrzędniejsze stanowisko w Zborze Ziemskim. W ówczesnym sporze pomiędzy umiarkowanym i radykalnym skrzydłem konspiracji stał na prawym skrzydle; przemawiał też za rozwiązaniem spisku, a nawet odgrażał się w uniesieniu, że go zadenuncjuje policji; później kajał się wobec kolegów, którzy wybaczyli mu ten wyskok. W połowie 1837 r. K. wycofał się z konspiracji i prawdopodobnie zajął się praktyką adwokacką. Mimo to 16 I 1842 r. został aresztowany jako jeden z ostatnich, których objęło austriackie śledztwo. Wyrok śmierci zatwierdzony 1 I 1845 r. został mu ogłoszony równocześnie z amnestią, która zwolniła z więzienia większość podsądnych. Do następnego spisku przed powstaniem 1846 r. K. już się nie przyłączył, w rok później uzyskał posadę drugiego skryptora w Bibliotece Ossolineum we Lwowie i z tego tytułu opracował «wiadomość o życiu i pismach Liwiusza» jako wstęp do „Dziejów rzymskich” tegoż autora, wydanych w r. 1850 w przekładzie J. M. Ossolińskiego.
Bezpośrednio po przewrocie marcowym 1848 r. K. zgłosił gotowość wydawania niezależnego dziennika we Lwowie; podobno «od lat dziesięciu prawił o konieczności» takiego organu. Został więc redaktorem odpowiedzialnym „Dziennika Narodowego” i kierował nim w ciągu 8 miesięcy w duchu patriotycznym, ale dalekim od radykalizmu. Wysoki poziom zawdzięczało pismo głównie piórom A. Bielowskiego i J. Supińskiego. Na przedwyborczych zebraniach w Ossolineum K. bronił zasady powszechnego głosowania; czynny był też w tzw. Soborze ruskim i wciągnął doń m. in. I. Wahilewicza. W jesieni 1848 r. przesuwał się ku prawicy, angażując się wraz z L. Sapiehą i W. Polem w montowaniu grupy centrowej, przeciwstawionej zarówno «szwarc-gelberom», jak i demokratom. Bombardowanie Lwowa przecięło te zabiegi; „Dziennik Narodowy” przestał wychodzić, a K-ego spotkały represje, których następstwem stała się m. in. utrata posady w Ossolineum (30 VI 1851). W r. 1854 objął K. redakcję „Dziennika Literackiego” we Lwowie. W r. 1861 władze pozwoliły mu objąć stanowisko adwokata przy Sądzie Krajowym w Krakowfe. Nekrolog stwierdza, że K. «pisywał do różnych dzienników artykuły polityczne i społeczno-ekonomiczne, a przede wszystkim zajmował się kwestią ruską». Zmarł 9 XI 1876 r. w Krakowie.
Estreicher, II; – Finkel L., Starzyński S., Historia Uniwersytetu Lwowskiego, Lw. 1894; Kieniewicz S., Konspiracje galicyjskie, W. 1952; Krajewski J., Tajne związki polityczne w Galicji, Lw. 1903 s. 122, 125; Rosnowska J., Dzieje poety, W. 1867 s. 267, 320; Schnur-Pepłowski S., Z przeszłości Galicji, Lw. 1895 s. 504, 548; Stebelski P., Lwów w 1848 r., „Kwart. Hist.” T. 23: 1909 s. 546; Widman K., Franciszek Smolka, Lw. 1886 s. 40, 48, 53, 64, 86, 97; – Horoszkiewicz J., Notatki z życia, Wr. 1957; Pamiętniki spiskowców i więźniów galie; Prek F., Czasy i ludzie, Wr. 1959; Smolka F., Dziennik w listach do żony, W. 1913; Szajnocha K., Korespondencja, Wr. 1959; Szematyzmy Król. Galicji, 1861–76; Zawadzki W., Pamiętniki życia literackiego w Galicji, Kr. 1961; Ziemiałkowski F., Pamiętniki, Lw. 1904 II 14; – „Czas” 1876 nr z 12 IX.
Stefan Kieniewicz