Sternklar Leon, pseud. Antoni Kora, Jadwiga znad Prutu, Z. Zaturski, Zb. Zaturski, Zbigniew Zaturski (1866–1937), tłumacz, literat.
Ur. 21 XI w Tarnopolu w rodzinie żydowskiej.
Naukę odbył S. w l. 1877–84 w miejscowym gimnazjum z «lokacją celującą». W l. 1884–8 studiował prawo i administrację na Uniw. Lwow., uzyskując absolutorium 31 VII 1888. Od 10 XII 1889 do 12 X 1890 odbywał praktykę adwokacką u M. Trachtenberga w Kołomyi, a następnie do 20 XII 1891 pracował przy tamtejszym Sądzie Obwodowym. Potem do stycznia 1895 był bezpłatnym auskultantem lwowskiego Wyższego Sądu Krajowego. Dn. 4 VII t.r. zdał pierwsze rigorosum na Wydz. Prawa Uniw. im. Franciszka Józefa w Czerniowcach. Będąc niezależnym finansowo, zrezygnował z pracy w zawodzie prawniczym i zajął się działalnością literacką. Początkowo tłumaczył popularną literaturę francuską i włoską, m.in. nowelę A. de Pontmarina „Margrabina D’Aurebonne” (Złoczów 1900) oraz „Opowiadania” E. Sue (Kołomyja 1901). Od r. 1904 regularnie publikował artykuły, wiersze oraz drobne przekłady w czasopismach lwowskich: „Słowie Polskim”, „Gazecie Wieczornej” i „Skarbnicy Lwowskiej”. Współpracując z Księgarnią Polską Bernarda Połonieckiego we Lwowie przy wprowadzaniu na rynek krajowy polskich przewodników turystycznych, kilkakrotnie wyjeżdżał do Włoch. W r. 1906 wydał cykl pierwszych w Polsce szczegółowych przewodników po tym kraju, nieustępujących poziomem odpowiednikom niemieckim i francuskim: Artystyczno-informacyjny przewodnik po Wenecji i wyspach okolicznych z planem miasta, Artystyczno-informacyjny przewodnik po Pompei, Herkulanum i Capri z planem wykopalisk Pompei, Artystyczno-informacyjny przewodnik po Palermo z planem miasta, Artystyczno-informacyjny przewodnik po Neapolu i okolicy oraz w r. 1907 Artystyczno-informacyjny przewodnik po Włoszech Południowych i Sycylii wraz z Wyspami Liparyjskimi, Maltą i Tunisem. Publikował dalsze przekłady; dla serii wydawniczej Teatr dla Wszystkich przetłumaczył jednoaktową komedię T. Bernarda „Igraszki trafu i moralności” (Lw. 1912), D. Richego „Odwiedziny” (Lw. 1913) oraz książkę niemieckiego filozofa spirytualisty C. du Prela pt. „Zagadka człowieka” (Lw. 1913). W „Skarbnicy Polskiej. Ilustrowanym Tygodniku Arcydzieł Literatury” ukazało się tłumaczenie noweli E. T. A. Hoffmanna „Doża i dogaressa” (Lw. 1913). W „Museionie” (1912 nr 2, 3) ogłosił rozprawę O poezji nowogreckiej, dołączając własne przekłady C. Athanasiosa, A. Soutsosa, G. Bizyenosa, D. Vernardakisa i J. Karasontasa.
Od sierpnia 1915 służył S. w austro-węgierskiej Obronie Krajowej (Landsturm), potem pracował ochotniczo jako cenzor wojskowy na froncie włoskim (19 VIII – 15 IX 1916), a następnie w szpitalu wojskowym w Mödling koło Wiednia. W tym czasie współpracował z „Wiedeńskim Kurierem Polskim” oraz tygodnikiem „Polen”. Po utracie majątku w czasie wojny zajmował się w dwudziestoleciu międzywojennym działalnością literacką także w celach zarobkowych. Publikował m.in. w „Słowie Polskim”, „Wieku Nowym” i „Gazecie Lwowskiej”. Z języka włoskiego przetłumaczył „Nowele” R. Bracca (Złoczów 1920), a z języka francuskiego jednoaktową komedię L. F. Xanrofa „Poranek mistrza” (Lw. 1924), A. Galopina „Pamiętnik włamywacza” (Lw. 1924), powieść podróżniczą J. Verne’a „Wśród dzikich plemion Buchary” (Lw. 1925 I–II, pod pseud. Zbigniew Zaturski) oraz powieść obyczajową P. Benoita „Albertyna” (Lw. 1926 I–II). W r. 1928 wydał przekład antywojennej powieści R. Rollanda „Clerambault, dzieje sumienia niezawisłego” (Lw.); w przedmowie zaznaczył, że nie identyfikuje się z poglądami autora, a wojna była w polskich warunkach «jedynym środkiem dla ujarzmionego narodu do odzyskania niepodległości». W l. 1925–31 (okazjonalnie także wcześniej) dorabiał (pod pseud. Zbigniew Zaturski) pisaniem streszczeń z dzieł literatury polskiej dla lwowskich serii Biblioteka Krytyk Literackich oraz Biblioteka Arcydzieł, m.in. utworów Franciszka Zabłockiego („Fircyk w zalotach”, 1915), Zygmunta Krasińskiego („Przedświt”, 1925, „Psalmy przyszłości”, 1928), Stefana Żeromskiego („Syzyfowe prace”, 1925, „Ludzie bezdomni”, 1931), W. Shakespeare’a („Makbet”, 1927), Juliusza Słowackiego („Anhelli”, 1928, „Balladyna”, 1928, „Lilla Weneda”, 1930), Józefa Korzeniowskiego („Spekulant”, 1928), Henryka Sienkiewicza („Potop”, 1928, „Ogniem i mieczem”, 1931, „Pan Wołodyjowski” [b.r.w.].), Ignacego Krasickiego („Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki”, 1929), Adama Mickiewicza („Ballady i romanse”, 1929, „Konrad Wallenrod”, 1930, „Dziady” cz. I, II, IV, 1931), Elizy Orzeszkowej („Meir Ezofowicz”, 1930), Bolesława Prusa („Emancypantki”, 1931), Władysława Reymonta („Chłopi”, [b.r.w.]) oraz „Polska literatura poromantyczna. Adam Asnyk” (1931). W r. 1930 opublikował przekład powieści C. Vautela „Miłość po parysku” (Lw.). Pod pseud. Antoni Kora i Jadwiga znad Prutu pisywał również utwory dla dzieci. W ostatnich latach życia przetłumaczył m.in. H. Ch. Andersena „Bajki” (Lw. 1931) oraz E. de Amicisa „Serce” (Lw. 1937). Zmarł 11 I 1937 we Lwowie, pochowany został na cmentarzu Łyczakowskim. Za prace przekładowe z literatury francuskiej został odznaczony w r. 1926 Palmami Akademickimi II st. Akad. Francuskiej; używał odtąd tytułu «oficer Akad. Francuskiej».
S. był żonaty z Marią Gauliard, Francuzką, nauczycielką języka francuskiego.
Przewodnik bibliograficzny za l. 1900, 1906, 1920, 1924, 1931, W.; – Grzegorczyk P., Diariusz kultury polskiej za r. 1937, W. 1938; Sprawozdanie Gimnazjum tarnopolskiego za r. szk. 1877–83, Tarnopol–Lw. 1877–83; – „Dzien. Pol.” 1937 nr 15, 17 (wspomnienie pośmiertne); „Ilustr. Kur. Codz.” 1937 nr 16; „Wiek Nowy” R. 22: 1923 nr 6581 s. 10 (dot. żony S-a); – B. Ossol.: sygn. 7840/II–7849/II (mater. S-a); IBL PAN: Kartoteka bibliogr. A. Bara.
Małgorzata Kamela i Tomasz Serwatka