Gąsiorowski Maciej z Miroszewic († 1725), h. Ślepowron, kasztelan inowrocławski, starosta radziejowski, był jedynym synem Andrzeja, kasztelana bydgoskiego, i Marianny Wierzbowskiej z Wielkiego Chrząstowa, kasztelanki inowłodzkiej. G. dłuższy czas był dworzaninem i pokojowym króla Michała, aż do śmierci królewskiej. W r. 1681 otrzymał odstąpione przez ojca starostwo radziejowskie; zatrzymał je do r. 1720, oddając je z kolei swemu synowi Augustowi. G. podpisał elekcję Jana III i Augusta II z województwem brzeskokujawskim; cieszył się długie lata dużą popularnością u braci-szlachty. Posłował na sejmy w ll. 1683, 1690, 1693, 1695, 1699, 1703, 1710, 1713; potem już wymawiał się od tej funkcji. Wielokrotnie marszałkował na sejmiku radziejowskim: w r. 1693, czterokrotnie w r. 1710, trzykrotnie w r. 1711. Sejmiki i sejmy powierzały mu różne funkcje: w r. 1690 obrany został z Wielkopolski komisarzem granicznym od Śląska; w r. 1699 i 1703 wybierano go do tej komisji ponownie. Sejmik radziejowski w styczniu 1693 r. deputował G-go do bkpa kujawskiego Stanisława Dąmbskiego, z prośbą o wydanie edyktu nakazującego płacenie podatków. W r. 1697 został sędzią kapturowym ze swego województwa i rotmistrzem powiatu kruszwickiego i radziejowskiego; rotmistrzował też w r. 1702 i 1709. W r. 1707 i 1710 sejmik naznaczył G-go komisarzem do rachunków podatkowych, a Walna Rada Warszawska z r. 1710 komisarzem z Wielkopolski do komisji gdańskiej, a nadto do toruńskiej. Te rozliczne obowiązki tak nadszarpnęły jego zdrowie, że w r. 1711 zrzekł się dyrekcji marszałkowskiej. Trudne to były funkcje, bo w czasie jednej z podróży do hetmanów w r. 1710 napadli go żołnierze rosyjscy z pułku archangielskiego pułkownika Szamerdyna, zrabowali mu wszystkie konie, własne i służby, i ledwie »zdrowiem darowali«. Toteż ujął się za nim sejmik radziejowski i sprawę sejmowi przedstawił; za »ustawiczne pro bono publico przy licznych funkcjach prace i koszta« pięknie niejednokrotnie dziękował i łasce królewskiej polecał. W r. 1699 tytułem satysfakcji za służbę wojenną swego ojca Andrzeja, obliczonej na kilkadziesiąt tysięcy zł, otrzymał G. na trzy lata czopowe w swoim województwie. Okazał się jednak wspaniałomyślnym i »ex solo amore« województwa w r. 1704 darował te wszystkie swe pretensje braciom szlachcie. W dobie wojny domowej G. stanął przy Auguście II i podpisał konfederację sandomierską, do której posłował ze swego województwa, a w r. 1710 podpisał jej reces na Walnej Radzie Warszawskiej. W zawierusze tej poniósł G. poważne straty, szczególnie w swych dobrach w powiecie nieszawskim położonych: Świeszu, Lubsinie, Bytoniu, tak że sejmik radziejowski zwolnił go w r. 1707 na cztery lata od wszelkich podatków. 22 II 1713 został G. kasztelanem inowrocławskim. G. ożenił się najpierw z Teresą Lasocką h. Dołęga, podkomorzanką zakroczymską, potem z Teresą Boglewską h. Jelita, podsędkówną czerską, wdową po Janie Mniewskim, kasztelanie konarskim. Z drugiej żony miał syna Augustyna, również starostę radziejowskiego i kasztelana bydgoskiego, oraz dwie córki. Zmarł w r. 1725.
Niesiecki IV 78; Żychliński XII 33, XVI 196, XXVII tabl., XXX 35, 50–4; Boniecki VI 4; Uruski IV 120; Vol. Leg. V 298, 785, VI 67, 108, 189, 190, 201, 205; Pawiński A., Dzieje ziemi kujawskiej, II, III.
Adam Przyboś