Sarnowski Maciej (1907–1980), chemik, profesor Politechniki Krakowskiej. Ur. 17 VIII w Brzostku w pow. jasielskim, był synem Ludwika, urzędnika kolejowego, i Anny ze Śliszów, nauczycielki.
Szkołę średnią S. ukończył w Jaśle. Studiował następnie na Politechn. Lwow., gdzie w r. 1937 otrzymał dyplom inżyniera chemika. W r. 1932 był asystentem w Katedrze Chemii Nieorganicznej Politechn. Lwow. Od r. 1937 był bezrobotny. W czasie drugiej wojny światowej w l. 1940–41 pracował jako chemik w Zakładach Spirytusowych, a następnie w Fabryce Elektrotechnicznej «Kontakt» we Lwowie. Od r. 1942 był chemikiem w Laboratorium Zakładów Lotniczych w Mielcu, a po wyzwoleniu miasta w r. 1944 kierownikiem tegoż Laboratorium.
We wrześniu 1947 przeniósł się S. do Zakładów Azotowych w Tarnowie na stanowisko inżyniera chemika w laboratorium, potem do tarnowskiej filii Instytutu Syntezy Chemicznej w Gliwicach. Był członkiem najpierw Polskiej Partii Robotniczej, potem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W r. 1958 został kierownikiem zakładu w nowo powołanym Instytucie Nawozów Sztucznych w Tarnowie; pracował tu nad obniżeniem higroskopijności nawozowej saletry wapniowej, otrzymywaniem cyjanowodoru z metanu, amoniaku i powietrza oraz nad antyraoultowskim efektem w układach mieszanin pewnych soli nieorganicznych. W r. 1954 uzyskał nominację na docenta. Z dn. 1 V 1966 został przeniesiony na wniosek ministra szkolnictwa wyższego na Politechn. Krak., gdzie zorganizował następnie Katedrę Chemii Nieorganicznej na nowo utworzonym Wydz. Chemicznym i był jego pierwszym dziekanem (1966–71). Dn. 20 XII 1966 został mianowany profesorem nadzwycz. Dn. 28 VII 1975 przeszedł na emeryturę.
S. prowadził badania z dziedziny fizykochemii roztworów, a zwłaszcza układów złożonych z elektrolitów oraz nad otrzymywaniem fosforanów paszowych i nawozów kompleksowych. Opublikował wspólnie ze współpracownikami 61 prac naukowych, opatentował 9 rozwiązań, w tym metodę krystalizacji chlorków magnezu i potasu oraz siarczanów magnezu i potasu wobec mocznika, na otrzymywanie precypitatu paszowego z kwasu fosforowego i nowego nawozu NPK o wysokiej rozpuszczalności bezwodnika fosforowego, na otrzymywanie lantanowców z roztworów kwaśnych i na usuwanie siarkowodoru z gazów metodą Seaborda. Był laureatem dwu nagród ministra szkolnictwa wyższego (w tym za zorganizowanie Wydz. Chemicznego Politechn. Krak.) i wielu nagród rektorskich. Zmarł 19 X 1980 w Tarnowie i tam został pochowany. Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970), Medalami Zasłużonego dla Ziemi Tarnowskiej (1976) i dla Zakładów Azotowych w Tarnowie (1976).
S. był dwukrotnie żonaty: od r. 1941 z Marią z Severynów i od r. 1955 z Marią z Steinderów; z pierwszego małżeństwa miał dwóch synów: Adama, inżyniera, projektanta aparatury chemicznej, i Kazimierza, technika budowlanego.
Fot. w zbiorach PSB; – Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Krakowskiej, 1967–1969. Kr. 1970; toż, za l. 1970–71, Kr. 1973; toż, za r. 1972, Kr. 1974; toż, za r. 1973/4, Kr. 1980; toż, za l. 1975–6, Kr. 1982; – Politechnika Krakowska 1945–1970, Wydział Chemiczny, Kr. 1970 s. 6, 18–19; Politechnika Krakowska 1946–1976, Kr. 1976 s. 221, 224, 423; Pół wieku w służbie polskiej chemii, Tarnów 1977 s. 40; – „Dzien. Pol.” 1980 nr 231; – Arch. Politechn. Krak.: Teczka osobowa S-ego; – Informacje syna, Adama Sarnowskiego i współpracownika, Adama Kozaka.
Piotr Tomasik