Strumiłło Marian Zygmunt (1865–1951), adwokat, senator Rzeczypospolitej Polskiej.
Ur. 29 IV w Plebaniszkach (pow. kowieński), był synem Zygmunta i Marii z Iwaszkiewiczów.
S. uczył się w gimnazjum w Mariampolu, następnie studiował na Wydz. Prawa uniw. w Petersburgu, który ukończył w r. 1889. Od r.n. pracował jako adwokat; wg Zbigniewa Jasińskiego w jego wileńskiej kancelarii odbywał aplikację Antanas Smetona. S. kierował też Wydz. Opieki nad Biednymi poza placówkami Wileńskiego Tow. Dobroczynności. W r. 1901 został wybrany (obok m.in. Józefa Montwiłła) do komisji przygotowującej projekt i organizującej zbiórkę pieniędzy na utworzenie w Wilnie wyższej szkoły rolniczej. Był udziałowcem „Gazety Wileńskiej”, wydawanej od lutego do sierpnia 1906, dziennika o orientacji «krajowej». W l. 1906–7 współtworzył (z Władysławem Malinowskim i Michałem Minkiewiczem) Tow. Wileńskie Miłośników Wiedzy, działające wśród wileńskich robotników. W l. 1910–15 był prezesem komisji adwokackiej w Wilnie. Współorganizował w r. 1912, z adwokatem Tadeuszem Stanisławem Wróblewskim i prezydentem Wilna Michałem Węsławskim, Tow. Biblioteki im. Eustachego i Emilii Wróblewskich (zarejestrowane 7 XI t.r., od r. 1922 Tow. Pomocy Naukowej im. Eustachego i Emilii Wróblewskich). Dn. 8 IX 1914 uczestniczył w spotkaniu, zorganizowanym przez wiceprezydenta Wilna Konrada Niedziałkowskiego, podczas którego przedstawiciele polskich nurtów politycznych na Litwie podjęli próbę wypracowania wspólnego stanowiska wobec rozpoczętej wojny. Wg Jasińskiego, S. wyjechał wkrótce potem do Warszawy, gdzie używał paszportu na nazwisko Marionas Strumilla. W l. 1915–17 działał w Komitecie Obywatelskim Wileńsko-Kowieńskim, a następnie w Komitecie Pomocy Ofiarom Wojny w Piotrogrodzie.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w r. 1918 był S. wysuwany do objęcia w rządzie Ignacego Paderewskiego teki ministra ziem wschodnich (ostatecznie ministerstwa takiego nie powołano). Jako przedstawiciel Związku Polaków z Litwy uczestniczył 5 III 1919 w Warszawie w walnym zebraniu Związku Obrony Mienia Polaków Poszkodowanych na Terytorium byłego Cesarstwa Rosyjskiego. Po zajęciu Wilna w kwietniu t.r. przez WP był komisarzem wyborczym w wyborach do wileńskiej rady miejskiej oraz został wydelegowany przez Czerwony Krzyż do Rosji, celem wymiany jeńców i zakładników. Dn. 18 II 1920 brał udział w spotkaniu konserwatystów wileńskich z wysłannikiem władz polskich, Maciejem Glogerem, w sprawie zapowiedzianych na Litwie plebiscytu i wyborów. Po proklamowaniu 19 X t.r. Litwy Środkowej (w r. 1922 włączonej do Polski) był w l. 1920–4 dziekanem Rady Adwokackiej w Wilnie oraz członkiem Naczelnej Rady Adwokackiej (wybierany również na jej dziekana), a także członkiem Tryb. Stanu w Warszawie. Na zjeździe założycielskim Tow. Prawniczego im. Ignacego Daniłowicza w Wilnie został w r. 1922 powołany do jego Zarządu. Dn. 16 I 1935 został senatorem z listy BBWR, zastępując chorego Bronisława Rydzewskiego; funkcję tę pełnił do końca kadencji parlamentu (3 X t.r.). Należał w Wilnie do Zarządu Fundacji im. Montwiłłów, zajmującej się tworzeniem domów opieki społecznej.
Losy S-y podczas drugiej wojny światowej nie są znane. Po r. 1945, schorowany, mieszkał w Rabce przy ul. Parkowej 2. Tam zmarł 12 I 1951, został pochowany 15 I na cmentarzu parafialnym (sektor VI rząd 6 miejsce 38).
S. nie założył rodziny.
Kto był kim w Drugiej RP? (błędny r. ur.); Łoza, Czy wiesz, kto to jest? (fot., błędny r. ur.); Słown. pol. tow. nauk., II; Who’s who in Central and East-Europe, 1934/5, 1935/6, Zurich 1935, 1937; – Gierowska-Kałłaur J., Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich (18 lutego 1919 – 9 września 1920), W. 2003; Jurkowski R., Ziemiaństwo polskie Kresów Północno-Wschodnich 1864–1904, W. 2001; Łyczywek R., Adwokaci polscy w byłym cesarstwie rosyjskim na przełomie XIX i XX wieku, w: Szkice z dziejów adwokatury polskiej, W. 1976 s. 14; Romanowski A., Młoda Polska wileńska, Kr. 1999; Solak Z., Między Polską a Litwą. Życie i działalność Michała Römera 1880–1920, Kr. 2004; Srebrakowski A., Sejm Wileński 1922 roku. Idea i jej realizacja, Wr. 1993; Szpoper D., Bielecki A., Aleksander Meysztowicz. Portret polityczny konserwatysty, Gd. 2001; Wileńska Izba Adwokacka, Wil. 1924 s. 9; – Jasiński Z., Moja adwokatura w Wilnie, w: Szkice z dziejów adwokatury polskiej, W. 1978 s. 112, 114–15; Parczewski W., Sprostowanie do wspomnień adwokata Zbigniewa Jasińskiego, opublikowanych w „Szkicach z dziejów adwokatury polskiej”, w: Szkice z dziejów adwokatury polskiej, W. 1983 s. 129; Spraw. stenogr. Senatu z dn. 16 I 1935, s. 3, 103; Żongołłowicz B., Dziennik 1930–1936, W. 2004; – Kalendarz wileński informacyjny za l. 1914 (fot.), 1916, 1924, 1927–9, 1932, 1934, 1938–9, Wil.; Kalendarz Ziemi Wileńskiej na rok 1923, Wil.; „Kur. Lit.” R. 9: 1913 nr 23; – B. Narod.: rkp. III 10270 t. VIII s. 87–8 (koresp. Janiny z Putkamerów Żółtowskiej); – Paraf. rzymskokatol. p. wezw. św. Marii Magdaleny w Rabce-Zdroju: Księga zgonów, t. 75 s. 121 nr 3; – Mater. Red. PSB: Kserokopie dok. z Kancelarii Senatu RP Działu Informacji Publ. i Edukacji (m.in. odpis aktu zgonu i reprod. fot.).