Buczyńska Matylda (1811–1867), filantropka wileńska. Córka hr. Adama Günthera i Aleksandry Tyzenhauzówny, starsza siostra poetki i pamiętnikarki Gabrieli z Güntherów Puzyniny. W r. 1834 wyszła za mąż za Maurycego Buczyńskiego, właść. dóbr Bolków w pow. święciańskim. W r. 1860 wespół z ks. kanon. wil. Szymonem Kozłowskim, późniejszym arcybiskupem mohylewskim, założyła w Wilnie »Bractwo św. Wincentego à Paulo«, którego została pierwszą i ostatnią prezydentką. Zgromadziwszy przy sobie czynniejsze i zamożniejsze obywatelki ziemskie, B. wraz z nimi rozwinęła szeroką akcję niesienia pomocy materialnej i duchowej najuboższej ludności m. Wilna, ratując ją przed śmiercią głodową i wynarodowieniem. Skoro w maju 1863 przybył do Wilna nowy gen.-gubernator, Murawiew, natychmiast dojrzał w wydatnej działalności bractwa niebezpieczną dla wszczętej rządowej rusyfikacji kraju samoobronę społeczeństwa polskiego i nakazał je rozwiązać. Jednocześnie osadzono w więzieniu cały zarząd bractwa w osobach: M. Buczyńskiej, prezydentki, Walerii z Łappów Weyssenhoffowej, wiceprezydentki, Idalii Łopacińskiej, sekretarki, Marii z Hornowskich Kostrowickiej, skarbniczki, i Bogumiły Duszakiewiczowej, prokuratorki. W marcu 1864 r. B-ą zesłano w trybie administracyjnym do Siemionowa w gub. niżegorodzkiej. Jej piękna siedziba ojczysta z pałacem Dobrowlany w pow. święciańskim pod przymusem przeszła w ręce obce. W pierwszej połowie r. 1867, złamana fizycznie, uzyskała pozwolenie na powrót z wygnania do Warszawy, gdzie niebawem zmarła w październiku t. r.
Puzynina G., W Wilnie i w dworach litewskich, 1815–45, Wil. 1928; »Słowo Wileńskie« nr 299, 1 XI 1933 Cieniom serc ofiarnych; Archiwum Stow. św. Winc. à Paulo w Wilnie.
Michał Brensztejn