INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Mieczysław Makary Smorawiński     

Mieczysław Makary Smorawiński  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 1999-2000 w XXXIX tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Smorawiński Mieczysław Makary (1893–1940), generał WP. Ur. 25 XII w Kaliszu, był jednym z ośmiorga dzieci Jana (1863–1926), właściciela zakładu garbarskiego w Kaliszu, później w Turku, i Marianny z Zagrodzkich (1867–1930).

S. po ukończeniu szkoły elementarnej w Turku, uczęszczał do szkoły handlowej w Kaliszu. Od r. 1908 należał do niepodległościowej organizacji młodzieżowej. Za działalność tę aresztowany z początkiem 1911 r., spędził sześć miesięcy w więzieniu kaliskim, po czym zesłany został do Jekaterynosławia; w listopadzie t.r. uzyskał zezwolenie na wyjazd do Lwowa. We Lwowie zdał maturę jako ekstern i w l. 1912–14 studiował na Wydz. Chemii Technicznej Szkoły Politechnicznej. W tym czasie uczestniczył w pracach tajnej organizacji młodzieży niepodległościowej «Zarzewie» i tajnej Armii Polskiej (wyłonionej z Polskiego Związku Wojskowego) oraz legalnych Polskich Drużyn Strzeleckich, w których w czerwcu 1914 ukończył kurs podchorążych. Dn. 16 VIII 1914 S. wstąpił do oddziałów strzeleckich i następnie służył w 2. pp Legionów Polskich dowodzonym przez płk. Zygmunta Zielińskiego. Na froncie w Karpatach uzyskał 20 X awans na stopień chorążego i dowódcę plutonu w 1. batalionie mjr. Mariana Januszajtisa. Brał udział w bojach pod Marmaros-Sziget (5–7 X), Rafajłową (12 X) i Nadwórną (24 X), Mołotkowem (29 X) i Pasieczną (30 X). Na przełomie listopada i grudnia oraz przez cały grudzień uczestniczył w walkach w rejonie Żabiego na Huculszczyźnie, m.in. pod Őkőrmező (12 XII) wraz z pułkiem w składzie grupy gen. Karola Trzaski-Durskiego. Dn. 7 XII pod Krzyworównią na czele 30 żołnierzy S. powstrzymał przez cały dzień pułk nieprzyjacielski, za co otrzymał austriacki Srebrny Medal Zasługi Wojskowej (Signum Laudis). Następnie wraz z 2. pp walczył pod Kirlibabą (18–22 I 1915). Dn. 18 I pluton pod dowództwem S-ego dokonał głębokiego wypadu w kierunku Flutoricy celem rozpoznania ugrupowania nieprzyjaciela, co umożliwiło 23 I zajęcie Kirlibaby.

Dn. 27 I 1915 S. awansował na stopień podporucznika i objął dowództwo kompanii w swoim pułku. Na jej czele brał udział w lutym t.r. w walkach zakończonych zajęciem Śniatynia i Łopusznej (18 II). W utworzonej 11 III t.r. w Kołomyi II Brygadzie Legionów S. objął 20 III dowództwo kompanii w macierzystym 2. pp dowodzonym przez ppłk. M. Januszajtisa. Z początkiem kwietnia t.r. pułk zajął stanowiska nad Prutem, 20 IV patrol pod dowództwem S-ego rozbił kompanię wojsk rosyjskich, a on sam został ranny. Dn. 26 V 1915 S. awansował na stopień porucznika, 9 VII wrócił do pułku i 17 IX objął dowództwo 1. batalionu i pozostawał na tym stanowisku do marca 1916. Do października 1915 brał udział w walkach pozycyjnych nad granicą besarabską. Po przerzuceniu w październiku na Wołyń Brygada stoczyła bój pod Lissowem (2–4 XI). Dn. 6 i 7 XI uczestniczył w kontratakach pod Wielgowem i Hutą Lissowską, co przyniosło mu odznaczenie austriackim Krzyżem Zasługi Wojskowej III kl. z dekoracją wojenną. W grudniu t.r. brał udział w walkach pozycyjnych nad Styrem, a od stycznia do maja 1916 – w odpieraniu ataków nieprzyjaciela na (później tak nazwaną) «redutę Piłsudskiego» i «Polską Górę» pod Kostiuchnówką. Dn. 1 VI t.r. pułk S-ego wycofany został na kilka dni do Karasina, lecz już 7 VI wrócił do Hołuzji dla wsparcia tego odcinka frontu, a następnie w dn. 19–21 VI stoczył ciężki bój pod Hruziatyniem, gdzie 20 VI S. został ranny po raz trzeci. Dn. 1 VII uzyskał awans do stopnia kapitana. Dn. 7 IX wrócił do pułku, 8 X odjechał wraz z Brygadą na wypoczynek do Baranowicz. Legiony przeszły wtedy pod dowództwo niemieckie. W listopadzie t.r. S. wraz ze swym pułkiem udał się na miejsce jego nowej dyslokacji w Różanie; pełnił czasowo służbę garnizonową w Zambrowie i Pułtusku. Dn. 3 I 1917 objął dowództwo 2. batalionu, które sprawował do 19 IX t.r. W tym czasie 5 V 1917 skierowany został do obozu szkoleniowego w Ostrowi Mazowieckiej. Dn. 12 VI t.r. na czele swojego batalionu wyjechał do Przemyśla. Po kryzysie przysięgowym przeszedł do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Dn. 20 IX objął w Przemyślu dowództwo 3. batalionu; pełnił służbę do 28 I 1918. Tego dnia uzyskał urlop, wskutek czego nie było go w oddziale, gdy 15 II t.r. część II Brygady wraz z jego batalionem, przeszła przez linię frontu rosyjskiego dla połączenia się z korpusami polskimi w Rosji.

Od 2 III 1918 do 1 V t.r. S. brał udział w kursie szkoleniowym, a następnie wstąpił do tworzącej się Polskiej Siły Zbrojnej (PSZ) i w jej ramach objął dowództwo 2. batalionu 2. pp sformowanego 15 V 1918 pod dowództwem ppłk. Ferdynanda Zarzyckiego; awansował dekretem Rady Regencyjnej z dn. 1 X do stopnia majora. Po przejściu wraz z całą formacją PSZ do WP w listopadzie 1918, S. w okresie grudzień 1918 – luty 1919 pozostawał nadal na dotychczasowym stanowisku. Dn. 4 XII 1918 wraz z pułkiem skierowany został do Małopolski Wschodniej na front ukraiński w rejon Rawy Ruskiej w składzie grupy operacyjnej ppłk. F. Zarzyckiego i następnie gen. Jana Romera. Z częścią swego batalionu brał udział w operacji mającej na celu zdobycie Żółkwi i rozerwanie pierścienia wojsk ukraińskich wokół Lwowa w ramach nowo utworzonej grupy operacyjnej J. Romera «Bug», w której dowództwo piechoty objął gen. Mieczysław Kuliński. Dn. 8 I 1919 Żółkiew została zdobyta, lecz S. ponownie ranny 7 I, znalazł się w szpitalu w Rawie Ruskiej. Dn. 16 I 1919 2. pp przemianowano na 8. pp Legionowy (pp Leg). S. wrócił ze szpitala 3 II t.r. i gdy dowódca pułku ppłk. F. Zarzycki został ciężko ranny w walkach o Kozice (16–18 II), objął 17 II dowództwo pułku. 3. batalion po ciężkich walkach z wojskami ukraińskimi odszedł w tym czasie do Nowego Miasta na Wołyniu do organizującej się 3. dywizji piechoty Legionowej (dyw. p. Leg.), natomiast bataliony 1. i 2. pod dowództwem S-ego walczyły nadal pod Sądową Wisznią i Gródkiem Jagiellońskim; zdobyły Bełz (10 II), ponownie Żółkiew (9 III), Magierów (12 III). Dn. 7 V wszystkie bataliony połączyły się w Nowym Mieście w ramach 3. dyw. p. Leg. pod dowództwem gen. Z. Zielińskiego, a 12 V – 8. pp S-ego skierowany na front walczył pod Wołczą (14 V) i Schodnicą (20 V), aż do wycofania się wojsk ukraińskich na linię Tarnopol–Buczacz. Na przełomie czerwca i lipca 1919 3. batalion wraz z pułkami poznańskimi rozbił wojska ukraińskie pod Firlejowem i zajął Brzeżany, gdzie znów połączyły się wszystkie trzy bataliony pułku S-ego pod jego dowództwem. Do 15 VII pułk ten obsadzał odcinek rzeki Strypy, a następnie rzeki Zbrucz w okolicy Siekierzyniec. W tym czasie, od 14 VII do 14 VIII, S. dowodził przejściowo 9. pp, od 15 VIII do 31 VIII ponownie 8. pp, a 14 X objął dowodzenie 4. pp Leg. stojącym nad Berezyną między Borysowem, a jeziorem Pelik; 11 VI 1920 awansował na stopień podpułkownika ze starszeństwem od 1 IV 1920. Od 14 V 1920 pułk S-ego bronił przepraw na rzece, od lipca, po wznowieniu ofensywy sowieckiej, brał udział w ogólnym odwrocie aż do zajęcia pozycji pod Małkinią, a później na południe od Warszawy w rejonie Kozienic z początkiem sierpnia 1920. Dn. 4 VIII S. otrzymał dowództwo IV brygady piechoty w 2. dyw. p. Leg. płk. Michała Żymierskiego, przechodząc w rejon Hrubieszowa. Rozkazem dowódcy dyw. S. skierowany został 1 IX rano ze swoją brygadą z miejscowości Uchanie w kierunku Hrubieszowa «do natarcia, zaatakowania i rozbicia armii Budionnego w czasie przeprawy przez Huczwę». Armia Konna S. Budionnego, cofająca się po klęsce zadanej jej pod Komarowem, była jednak znacznie silniejsza od dwupułkowej brygady piechoty pozbawionej wsparcia artylerii. Brygada S-ego zaatakowana przez 4. i 14. dyw. armii Budionnego uległa rozbiciu, a S. ciężko ranny z trudem wyniesiony z pola walki przebywał dwa miesiące w szpitalu.

W wyniku likwidacji brygad piechoty po zakończeniu wojny, S. objął 2 IX 1921 dowództwo piechoty dywizyjnej w 2. dyw. p. Leg. w Kielcach. Pozostawał na tym stanowisku do 20 III 1927. Dn. 3 V 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika. W tym czasie uczestniczył w kursach wyższych dowódców Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Dn. 12 V 1926, zgodnie z rozkazem dowódcy dyw. gen. Aleksandra Narbut-Łuczyńskiego, stanął po stronie marszałka Józefa Piłsudskiego i na czele wydzielonego oddziału wyruszył w kierunku Warszawy, nie zdążył jednak wziąć udziału w walkach. Dn. 21 III 1927 S. objął dowództwo 6. dyw. piechoty w Krakowie, a z dn. 1 I 1928 awansował na stopień generała brygady. W r. 1930 ukończył kurs Wyższej Szkoły Wojennej w Paryżu. Dn. 13 IX 1932 przyjęty został przez J. Piłsudskiego; mimo złożonej prośby o pozostawienie go w charakterze dowódcy liniowego, otrzymał nominację na zastępcę dowódcy Okręgu Korpusu III Grodno. Zgodnie z decyzją J. Piłsudskiego z 25 VIII 1934 objął 16 X t.r. stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu II Lublin, na którym zastał go wybuch wojny 1 IX 1939.

S. odpowiadał za zaopatrzenie, mobilizację, uzupełnienia, rozdział i transport wojska kierowanego na front oraz porządek i bezpieczeństwo na podległym sobie obszarze okręgu korpusu w Lublinie, obejmującym także woj. wołyńskie. Na terenie samej Lubelszczyzny znajdowało się trzynaście ośrodków zapasowych różnych jednostek podporządkowanych S-emu. Już w poł. sierpnia 1939 na obszarze Lubelszczyzny i Wołynia nastąpiła niejawna mobilizacja 13. i 27. dyw. piechoty oraz Wołyńskiej Brygady Kawalerii. Okręg korpusu w Lublinie – z dala od frontu zachodniego – był główną stacją rozdzielczą zaopatrzenia poszczególnych armii. Szybkie postępy ofensywy niemieckiej doprowadziły już 3 IX do utworzenia odcinka obrony Dęblin–Sandomierz podległego S-emu. W skład odcinka weszła początkowo Warszawska Brygada Pancerno-Motorowa płk. Stefana Roweckiego. Równocześnie na terenie Lubelszczyzny gen. Tadeusz Piskor przystąpił do tworzenia – nieprzewidzianej planami mobilizacyjnymi – armii «Lublin». Od 6 IX S. był delegatem kwatermistrzostwa Naczelnego Wodza. Dn. 9 IX Lublin został zbombardowany, ustała łączność telefoniczna i zaopatrzenie w energię elektryczną. W tej sytuacji S. ewakuował z 9 na 10 IX część dowództwa okręgu korpusu w kierunku na Równe do Żytynia i z 12 na 13 IX dalej do Tarakanowa koło Dubna, a w ślad za nią 11 IX – szpitale. Dn. 12 IX przebywał w Hrubieszowie dla przeprowadzenia mobilizacji w ośrodkach zapasowych 3. i 27. dyw. piechoty i Wołyńskiej Brygady Kawalerii. W dn. 14 IX wobec dalszych postępów ofensywy niemieckiej, S., zgodnie z rozkazem Naczelnego Wodza uznał, że doszło do sytuacji uniemożliwiającej «dalszą pracę stacji rozdzielczej w Lublinie», wyjechał do Włodzimierza Wołyńskiego, gdzie spotkał jeszcze tylny rzut sztabu Naczelnego Wodza (dowodzony przez ppłk. dypl. Andrzeja Mareckiego), z którym uzgodnił dalsze działania. Następnie udał się do Łucka. Po otrzymaniu wiadomości o przekroczeniu 17 IX granicy przez Armię Czerwoną, wysłał do swych podwładnych fonogram zakazujący walki z jej oddziałami. Odbył następnie naradę z gen. K. Sawickim (i być może z gen. Piotrem Skuratowiczem), do której dołączył się później gen. Juliusz Kleeberg. Relacje o tej naradzie są rozbieżne. S. zadecydował wyjechać do Włodzimierza i objąć dowództwo tamtejszego garnizonu oraz wysłał na spotkanie oddziałów sowieckich mjr. Władysława Wareckiego jako parlamentariusza. Nie otrzymał od niego jednak żadnych wiadomości. Dn. 19 IX przebywał w Hrubieszowie, gdzie w rozmowie z płk. Wacławem Szalewiczem powiadomił go o decyzji kapitulacji. W drodze do Włodzimierza samochód S-ego najechał na minę; S. doznał wówczas kontuzji głowy, a dalszą podróż musiał odbyć pieszo. We Włodzimierzu koszary artylerii, w których przebywał, zostały 19 IX otoczone przez oddziały sowieckie i ostrzelane. Jeszcze tego dnia S. podpisał umowę kapitulacyjną przed dowódcą 36. brygady czołgów Armii Czerwonej M. Bogomołowem. Umowa ta przewidywała, że zarówno żołnierze jak i oficerowie mogą udać się w dowolnym kierunku. Wbrew temu, od razu po złożeniu broni oficerowie, a wśród nich sam S., zostali internowani. Wraz z grupą internowanych S. został przewieziony do obozu w Równem, później do Ostroga i Szepietówki, a następnie ze stacji Wiszniki, po przebyciu lasami 80 km na piechotę, znalazł się w obozie w Talicy. Stąd przewieziono go na przesłuchanie do Moskwy; wrócił po kilku dniach i w listopadzie osadzony został w obozie w Kozielsku. Jedyny list do rodziny wysłał z datą 21 XI 1939. Zginął w Katyniu 9 IV 1940. Po rozkopaniu masowych grobów w r. 1943 ciało S-ego zostało zidentyfikowane i złożone w trumnie w osobnym grobie, zlikwidowanym w r. 1944 przez władze sowieckie. Powtórny pogrzeb S-ego odbył się 7 IX 1995 w zidentyfikowanym grobie. S. odznaczony był m.in. Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari V kl., Orderem Polonia Restituta III kl., Krzyżem Niepodległości, 4-krotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej.

Żonaty od 6 X 1920 z Heleną z Danielewiczów (1894–1981) miał S. syna Jerzego (1924–1991), architekta, założyciela i pierwszego prezesa Stow. Rodzin Katyńskich Polski Południowej, członka-założyciela Inst. Katyńskiego w Polsce, oraz córkę Marię (1922–1982), zamężną Chmielnikowską, historyka literatury polskiej, adiunkta w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, a następnie na Uniw. Gdań.

W kwietniu 1993 nadano Szkole Podstawowej nr 4 w Turku imię S-ego i odsłonięto jego pomnik; w katedrze lubelskiej oraz w Krakowie, na dawnej siedzibie dowództwa Okręgu Korpusu V, odsłonięto tablice poświęcone pamięci S-ego.

 

Enc. Wojsk., VII; Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Słownik biograficzny (1914–1921), Red. nauk. B. Polak, Koszalin 1991 II cz. 1; Kryska-Karski–Żurakowski, Generałowie, [Wyd. 2], W. 1991 (fot.); Słownik badaczy literatury polskiej, Pod red. J. Starnawskiego, Ł. 1988 II (dot. córki S-ego M. Chmielnikowskiej); Stawecki P., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, W. 1994; Lista oficerów Legionów Polskich, stan prezencyjny w dniu 31 października 1915 r., w: Wojenny Kalendarz Albumowy Ilustrowanego Kuriera Codziennego na rok 1916, Kr., s. 122; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, W. 1917; Moszyński A., Lista Katyńska, [Wyd. 4] (reprint), W. 1989 s. 175; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Rocznik Oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r., W.; Winiarz A., Lubelska lista katyńska, L. 1997 (bibliogr., fot.); – Album Legionów Polskich, W. 1933 (fot.); Cygan W. K., Kresy w ogniu. Wojna polsko-sowiecka 1939, W. 1990; Czerep S., II Brygada Legionów Polskich, W. 1991; Fusiecki S., Generał Mieczysław Makary Smorawiński, W. 1994; Głowacki L., Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Wyd. 2, L. 1986; Głowacki L., Sikorski A., Kampania wrześniowa na Lubelszczyźnie w roku 1939, L. 1966 I–II; Gondek L., 17 września 1939. Agresja Stalina na Polskę, W. 1995; Idzik A., Czwarty pułk piechoty (1806–1966), Londyn 1968 s. 210, 352, 525, 556; Ilustrowana kronika Legionów Polskich, Oprac. E. Quirini, S. Librewski, Kr. 1936 (fot. s. 168); Iwanowski W., Wysiłek zbrojny narodu polskiego w II wojnie światowej, W. 1961 I; Lewartowski H., Pochmarski B., Teslar J. A., Szlakiem bojowym Legionów, Lw. 1915 s. 77, 78, 245; Lewicki A., Zarys historii wojennej 4-go pułku piechoty Legionów, W. 1929 s. 58; Mazur G., Generał Mieczysław Smorawiński, „Tyg. Powsz.” 1990 nr 14; Mierzwiński Z., Generałowie II Rzeczypospolitej, W. 1995 II (fot.); Milewska W., Nowak J. T., Zientara M., Legiony Polskie 1914–1918, Kr. 1998 (fot.); Napaść sowiecka i okupacja polskich ziem wschodnich (wrzesień 1939), Pod red. J. Jasnowskiego, Londyn 1987 (fot. między s. 64 a 65); Nicman Z., Dla utrwalenia narodowej pamięci, [Rec. pracy S. Fusieckiego], „Polska Zbrojna” 1994 nr 160 (fot.); Polskie Siły Zbrojne, Londyn 1959 I cz. 2–3; Porwit M., Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 r., W. 1983 III; Szawłowski R. („Karol Liszewski”), Wojna polsko-sowiecka 1939, W. 1995 I; Tucholski J., Mord w Katyniu, W. 1991 s. 215, 623; Wiśniewski L., Generał Mieczysław Smorawiński (1893–1940), „Tyg. Wschodni RELACJE” 1989 nr 22 (fot.), 23, 24, 37 (list do redakcji); Wołągiewicz R., Katyń w albumach rodzinnych, Szczecin 1991 s. 28, 29, 55; Zając S., Pokój Wam. Ocalić od zapomnienia, Kr. 1994 (fot.); tenże, Tragiczny los generała Smorawińskiego, „Żołnierz Pol.” 1990 nr 42–3 (fot.); Zarzycki P., Grupa „Włodzimierz” we wrześniu 1939 roku, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1996 nr 3; Zawilski A., Bitwy polskiego Września, W. 1972 II; Zawodny J. K., Katyń, L.–Paryż 1989; Zbrodnia katyńska – Droga do prawdy, W. 1992 s. 54; Żelewski H., Dzieje bojowe 8 Pułku Piechoty Legionów w walkach obronnych 1939 r., L. 1984 (fot. nr 11); – Agresja sowiecka na Polskę w świetle dokumentów 17 września 1939, W. 1996 II; Jacynik K., Wspomnienia z walk 30 pułku Strzelców Kaniowskich pod Zamościem 25–31.8.1920 r., „Wojsk. Przegl. Hist.” 1992 nr 4; Łuczyński A. J., U kresu wędrówki. Wspomnienia, Londyn 1976; Mitkiewicz L., W Wojsku Polskim 1917–1921, Londyn 1976; Mój Ojciec, Wybór i oprac. S. M. Jankowski (m.in. wspomnienie syna, J. Smorawińskiego), Kr. 1994; Wojna obronna Polski 1939. Wybór źródeł, W. 1968; Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów, Wyd. 4, Londyn 1973; – „Dzien. Bałtycki” 1982 nr 16, 17 (nekrolog córki, M. Chmielnikowskiej); „Przekrój” 1990 nr 2357 (list syna, J. Smorawińskiego); „Tyg. Powsz.” 1986 nr 43 (list syna, J. Smorawińskiego); – CAW: Akta osobowe S-ego sygn. 17435, 27601, 30725, odznaczeniowe VM nr 2948, Dzien. 2. pp Leg. Pol. sygn. 120/28/433; Österreichisches Staats- Kriegsarchiv- w Wiedniu: Offiziersbelohnungsanträge (OBA) Nr. 35.707, 111.315; – Mater. Red. PSB: Odpisy dok. z CAW otrzymane od syna S-ego, Jerzego; Listy J. Boeffingera, J. Kosteckiego i E. Radziwiłła do rodziny; – Informacje żony i syna S-ego, H. Smorawińskiej i J. Smorawińskiego z Kr.

Andrzej Kostrzewski

 

 
 

Powiązane zdjęcia

   

Chmura tagów

TAGI

Za pomocą tagów oznaczamy powiązania tematyczne postaci. Pozwalają one eksplorować serwis wg wybranych przez redakcję najważniejszych tematów dla danej postaci.

wojna z bolszewikami 1919-1920, Legiony Polskie - II Brygada, Polska Siła Zbrojna (Polnische Wehrmacht), kampania wrześniowa 1939, okupacja sowiecka, niewola sowiecka, kariera wojskowa, Krzyż Niepodległości, Krzyż Walecznych x4, Polskie Drużyny Strzeleckie, kryzys przysięgowy 1917, walki z Ukraińcami 1918, dowodzenie dywizją piechoty, walki z Armią Konną Budionnego, organizacja "Zarzewie", bitwa pod Kirlibabą 1915, Polski Korpus Posiłkowy, ofiary stalinizmu, NIEPODLEGŁA armia, rana w boju (wielokrotnie), więzienie carskie, Okręg Korpusu III w Grodnie, bitwa pod Mołotkowem 1914, bitwa warszawska 1920, obóz w Kozielsku, Order Legii Honoru (Francja, krzyż kawalerski), Szkoła Handlowa w Kaliszu, zbrodnia katyńska, bitwa pod Kostiuchnówką 1916, walki o Lwów 1919, medal Signum Laudis (austro-węgierski), Wydział Chemii Technicznej, Okręg Korpusu II w Lublinie, Złoty Krzyż Zasługi, Order Odrodzenia Polski (II RP, komandoria), patroni szkół, rodzeństwo - 7, Dywizja Piechoty (6.) w Krakowie, Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu, Pułk Piechoty Legionów (8.), ciało zidentyfikowane w czasie ekshumacji hitlerowskiej, front karpacki 1914, walki pod Rafajłową 1914, walki pod Sądową Wisznią 1919, Dywizja Piechoty Legionów (3.), kurs Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Order Virtuti Militari (II RP, Krzyż Srebrny), okres wojen światowych, patroni ulic w kilku miastach, bohaterowie odcinków serialu "Epitafia Katyńskie", dzieci - 2, w tym syn (osób zm. 1901-1950), Politechnika we Lwowie - 1901-1918 (Szkoła Politechniczna)
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Chmura tagów

 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Wacław Kowalski

1916-05-02 - 1990-10-27
aktor filmowy
 

Konrad Prószyński

1851-02-19 - 1908-07-08
pisarz
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Kazimierz Stamirowski

1884-02-06 - 1943-10-11
pułkownik WP
 
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.