Rosset (Rossetti) Otto (1790–1859), lekarz wojskowy. Ur. 23 III w Połocku (wg Kośmińskiego) lub we wsi Dunakli (wg stanu służby) pow. i paraf. Lucyn w gub. połockiej, był synem Benignusa, budowniczego, i Marianny z Gołyńskich.
Gimnazjum ukończył R. w kolegium jezuickim w Połocku. Dn. 10 VII 1812 wstąpił ochotniczo jako adiunkt do sztabu głównego Wielkiej Armii i odbył kampanię w Rosji, brał udział w 8 bitwach. W czasie odwrotu szczątków armii francuskiej przybył 25 XI 1812 do Wilna i pozostał w tym mieście. Rozpoczął studia na Wydz. Filologicznym Uniw. Wil., następnie przeniósł się na Wydz. Lekarski, który ukończył w r. 1816 ze stopniem magistra medycyny i chirurgii. W czasie studiów utrzymywał się z dawania lekcji języków obcych, do których miał szczególne zdolności (mówił płynnie siedmioma językami). R. wyjechał następnie dla dalszych studiów, zwiedzał szpitale i kliniki, słuchał wykładów w Paryżu, Berlinie, Wiedniu i we Włoszech. Po powrocie do kraju wszedł jako lekarz do WP obejmując 1 XI 1819 stanowisko lekarza batalionowego w 4 p. strzelców konnych, 20 VI 1820 awansował na lekarza sztabowego i został przeniesiony do 3 p. strzelców pieszych, 18 IX 1820 przeszedł do 1 p. ułanów, a 19 IX 1827 do Szpitala Głównego w Warszawie na stanowisko ordynatora.
W czasie powstania listopadowego R. przeznaczony został 23 XII 1830 do służby przy ambulansach polowych 2. DP, a 21 II 1831 na stanowisko lekarza dyrygującego oficerskiego szpitala w Szkole Aplikacyjnej przy ul. Miodowej w Warszawie. Za swoją pracę uzyskiwał publiczne pochwały, a ranni oficerowie ofiarowali mu pierścień z odpowiednim napisem. Dn. 28 VIII 1831 R. awansował na stopień lekarza dywizyjnego. Zatargi z władzami (prezesem Dozoru Szpitali Wojskowych) o przekroczenie wydatków na lekarstwa omal nie uniemożliwiły mu otrzymanie Krzyża Wojskowego Virtuti Militari, bo wniosek Naczelnego Lekarza Armii Karola Kaczkowskiego był nieprzychylnie zaopiniowany przez prezesa Dozoru Tadeusza Łubieńskiego; mimo to R. 4 IX 1831 odznaczony został Złotym Krzyżem Virtuti Militari. Po kapitulacji Warszawy nie opuścił miasta i ponowił przysięgę homagialną pełniąc do listopada 1831 swoje obowiązki lekarza dyrygującego w szpitalu przy ul. Miodowej.
R. pozostał w służbie rosyjskiej powracając na dawne stanowisko w wojskowym Szpitalu Ujazdowskim. Od r. 1838 był też starszym nauczycielem szkoły felczerów cywilnych przy tym szpitalu, gdzie wykładał aż do śmierci anatomię, dentystykę i pielęgnowanie chorych. W czasie kampanii węgierskiej 1848 r. otrzymał nominację na starszego lekarza głównej kwatery armii czynnej i na przybocznego lekarza feldmarszałka namiestnika ks. I. Paskiewicza. W tym samym charakterze odbył kampanię turecką 1854–6 r. Po śmierci Paskiewicza R. wrócił do Warszawy na stanowisko starszego ordynatora szpitala w Cytadeli Aleksandrowskiej i pełnił je do śmierci. Był jednocześnie lekarzem Kancelarii Namiestnika Król. Pol. Za zasługi w służbie R. otrzymał Order Św. Anny III i II kl. oraz Order Św. Włodzimierza IV i III kl. z mieczami. Doszedł do rangi radcy stanu. R. był odznaczony ponadto austriackim Orderem Korony Żelaznej II kl., pruskim Orła Czerwonego III kl. oraz znakiem Honorowym za XX lat nieskazitelnej służby cywilnej.
W r. 1849 Rada Ogólna Lekarska przyznała R-owi stopień doktora medycyny i chirurgii na podstawie pracy De usu lapidis infernalis in blepharophthalmia et illius sequelis (W. 1849), wydrukowanej kosztem rządowym i rozesłanej wszystkim lekarzom. R. zajmował się szczególnie chirurgią i okulistyką. Zaczął stosować w Szpitalu Ujazdowskim nową metodę leczenia jaglicy za pomocą lapisowania. Sposób ten przeniesiono do pułkowych izb chorych, co przyczyniło się do opanowania epidemii jaglicy w wojsku. R. był konsultantem specjalnego oddziału leczenia jaglicy na Bielanach. Gdy dr Wiktor Szokalski zwiedzał ten oddział i przekonał się do tego sposobu leczenia, zastosował go w Instytucie Oftalmicznym a sprawozdanie o tym wysłał do Akademii Medycznej w Paryżu. R. był członkiem czynnym Tow. Lekarskiego Warszawskiego, w r. 1851 mianowany członkiem honorowym Rady Lekarskiej Król. Pol. Rozmiłowany w literaturze angielskiej i francuskiej, wydawał na książki wszystkie dochody i zmarł w ubóstwie 9 VIII 1859 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.
R. był żonaty i miał dzieci, m. in. syna Ottona, radcę honorowego, urzędnika Kancelarii Przybocznej Namiestnika Król. Pol.
Bieliński, Stan nauk lek.; Pol. Enc. Szlach., X; Biogr. Lexikon d. hervorr. Ärzte, IV 886; Kośmiński, Słown. lekarzów; Uruski, XV; Lista lekarzy i aptekarzy w Królestwie Polskim, W. 1839 s. 21, 1841 s. 23, 1845 s. 25, 1854 s. 26; – Bieliński, Uniw. Wil., II 341; Chojna J. W., Warszawskie lazarety wojskowe w czasie powstania listopadowego, „Arch. Hist. Med.” T. 36: 1973 z. 1–2 s. 62, T. 48: 1985 z. 4 s. 470–3; Giedroyć F., Służba zdrowia w dawnem Wojsku Polskim, W. 1927; Kulesza J. F., Otto Rosset doktór medycyny, członek Tow. Lekarskiego Warszawskiego. Wspomnienie pośmiertne, „Pam. Tow. Lek. Warsz.” T. 42: 1859 nr 1 s. 168–70; Kalendarzyk polityczny na rok 1848, W. s. 145; Rocznik Urzędowy… Król. Pol., W. 1853; Rocznik Wojskowy Królestwa Polskiego z l. 1820–30; – „Gaz. Warsz.” 1829 nr z 28 III, 1831 nr 256; „Kur. Warsz.” 1831 nr 79, 120, 1859 nr 209; „Pam. Tow. Lek. Warsz.” T. 25: 1851 z. 1 s. 135, T. 43: 1860 z. 1 s. 18–21 (Helbich); – AGAD: Akta KRW rkp. 478 s. 104.
Jan W. Chojna