Przemko (ur. między r. 1300 a r. 1308–1331), książę głogowski. Przyjmuje się, że urodził się między końcem 1300 r. a r. 1308. Był najmłodszym synem Henryka I, księcia głogowskiego (zob.), i Mechtyldy, córki Albrechta brandenburskiego, bratem Henryka (zob.) i Jana (zob.).
Przy podziale dziedzictwa po ojcu 29 II 1312 P. wraz ze starszymi braćmi otrzymał dzielnicę żagańsko-poznańską do wspólnego władania, a po śmierci matki (1318) uzyskał także Głogów, który stanowił jej wiano. Jako współwystawca dokumentów P. występuje od 29 I 1319. Między 27 XI 1320 a r. 1321 objął samodzielne rządy w wydzielonej dzielnicy głogowskiej (obejmującej także południowo-zachodnią część Wielkopolski na południe od Obry) i tytułował się księciem głogowskim. Począwszy od 14 VIII 1323 wprowadził obok dotychczas stosowanego dodatkowo tytuł pana Żagania. W r. 1326 P. zawarł z braćmi Janem i Henrykiem umowę o dziedziczenie.
Między końcem 1324 r. a marcem 1326 P. zawarł związek małżeński z Konstancją (zob.), córką Bernarda, księcia świdnickiego (wnuczką Władysława Łokietka). Porzucił wówczas dotychczasową neutralność i przeszedł do obozu zwolenników Władysława Łokietka, a przeciwników polityki Jana Luksemburskiego. Po zajęciu Wrocławia w r. 1329 Jan Luksemburski wywierał silną presję na P-a, chcąc go zmusić do przyjęcia zwierzchności czeskiej. Do końca swego życia P. zdołał się tym dążeniom skutecznie opierać. Wg tradycji miał oświadczyć, że woli na jednym koniu opuścić ojcowiznę, niż stać się poddanym obcego monarchy. P. zmarł 11 I 1331. Wg odosobnionej relacji został otruty przez swych wasali; nie wyklucza się, że wywodzić się oni mogli z kręgu zwolenników Jana Luksemburskiego, który w jesieni 1331 zajął dzielnicę P-a. P. pochowany został w kościele Cystersów w Lubiążu.
Potomstwa P. nie zostawił.
Dworzaczek; Grotefend, Stammtafeln; Jasiński, Rodowód Piastów śląskich, II; Wutke, Stammtafeln; – Długopolski E., Władysław Łokietek na tle swoich czasów, Wr. 1951; Heck R., Piastowie śląscy a Królestwo Polskie w XIV–XV w., w: Piastowie w dziejach Polski, Wr. 1975 s. 69–75; Hist. Śląska PAU, I, III; Hist. Śląska, I/1; – Długosz, Annales, liber IX; Mon. Pol. Hist., III (Kronika książąt polskich); Monumenta Lubensia, Wyd. W. Wattenbach, Breslau 1861 s. 37; Schles. Reg.
Andrzej Wędzki