INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Stanisław Szenic      Stanisław Szenic, wizerunek na podstawie fotografii z 1975 r.

Stanisław Szenic  

 
 
1904-01-13 - 1987-11-28
Biogram został opublikowany w XLVIII tomie Polskiego Słownika Biograficznego w latach 2012-2013.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Szenic Stanisław (1904–1987), prawnik, pisarz, eseista, kolekcjoner.

Ur. 13 I w Pakości nad Notecią koło Inowrocławia, był wnukiem Stanisława (zob.), synem Władysława (1864–1929), doktora filozofii i chemika, pracownika cukrowni «Union» w Pakości, po r. 1921 kierownika działu cukrowniczego Inst. Rolniczego w Bydgoszczy, oraz Apolonii z domu Wieczorek, pochodzącej z rodziny kupieckiej z Rogoźna Wpol.

Od r. 1913 uczył się S. w Gimnazjum im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu; zaprzyjaźnił się tu z Bolesławem Filipiakiem i poznał Bolesława Rumińskiego. W czasie wojny polsko-sowieckiej wstąpił do WP i wiosną 1920 został przydzielony do batalionu telefonistów w Poznaniu; we wrześniu t.r. wrócił do gimnazjum. Dn. 13 VI 1921 uzyskał maturę, po czym zapisał się na Wydz. Prawno-Ekonomiczny Uniw. Pozn. Po czwartym semestrze studiów pracował przez osiem miesięcy jako rejestrator w kancelarii prawniczej adwokata Jana Maciaszka w Bydgoszczy. Uczestniczył w tym czasie w seansach spirytystycznych organizowanych przez aktora Leopolda Brodzińskiego. Po powrocie do Poznania otrzymał 8 VII 1924 magisterium, a następnie rozpoczął trzyletnią aplikację adwokacką: w sądzie grodzkim i sądzie okręgowym (po dziewięć miesięcy), w Prokuratorii Generalnej w Bydgoszczy (pół roku), a następnie w sądzie grodzkim w Chodzieży jako «sędzia z polecenia» w wydz. opiekuńczym. Po zdaniu 20 I 1928 egzaminu referendarskiego pracował jako asesor, a potem sędzia grodzki w Prezydium Sądu Apelacyjnego w Poznaniu. Oddelegowany pod koniec marca t.r. do dep. administracyjnego w Min. Sprawiedliwości w Warszawie na stanowisko referenta ds. byłej Dzielnicy Pruskiej, zajmował się sprawami związanymi ze zmianą nazwisk. Wkrótce potem otrzymał nominację na sędziego grodzkiego w Katowicach, lecz po krótkim tam pobycie wrócił do Warszawy. Od r. 1928 był na stałe związany ze stolicą. Wynajmował pokój w mieszkaniu sędziego Sądu Najwyższego Jana Dembińskiego; poznał ks. Henryka Walentego Likowskiego, profesora Uniw. Warsz., oraz Antoniego Godziembę-Wysockiego, powieściopisarza i dramaturga. W towarzystwie Lucjana Karłowskiego zwiedził latem t.r. Paryż, Niceę, Mediolan i Wenecję. Dn. 28 VIII 1929 rozpoczął służbę wojskową w podchorążówce w Grudziądzu, lecz po śmierci ojca (29 VIII t.r.), będąc jedynym żywicielem rodziny, opuścił wojsko po pięciu miesiącach jako ułan z cenzusem. Wrócił do Warszawy i w czerwcu 1930 został oddelegowany do MSZ, gdzie 13 VI t.r. objął stanowisko attaché, a od r. 1932 zastępcy przedstawiciela Państwa Polskiego przy Komisji Mieszanej i Tryb. Rozjemczym dla Górnego Śląska z siedzibą w Bytomiu (Beuthen), a później w Katowicach. W tym czasie wyjeżdżał służbowo do Berlina. W l. 1932–7 był delegatem Polski w polsko-niemieckiej Komisji Polubownej dla Spraw Obywatelstwa. Od ok. r. 1934 należał do Rotary Club w Katowicach, w którym przedstawił relację na temat podróży dyplomatycznej do Moskwy. Po zakończeniu 15 VII 1927 działalności instytucji ustanowionych przez Konferencję Genewską dla Górnego Śląska wrócił do pracy w sądownictwie. Mianowany sędzią okręgowym w Katowicach, pracował tam w Sądzie Apelacyjnym. W r. 1937 opublikował komentarz pt. Nabycie obywatelstwa na zasadzie polsko-niemieckiej Konwencji Górnośląskiej z dnia 15 maja 1922 roku („Gaz. Urzędowa Woj. Śląskiego”, przekł. czeski 1954). W związku z powierzeniem mu opracowania ustawodawstwa handlowego i wojennego dla Dep. Ustawodawczego Min. Sprawiedliwości został na początku r. 1938 odwołany do Warszawy. Ogłaszał wówczas sporadycznie drobne artykuły w prasie prawniczej. W okresie międzywojennym zebrał bogaty zbiór sztychów Daniela Chodowieckiego (zniszczony prawdopodobnie podczas okupacji niemieckiej).

Po wybuchu drugiej wojny światowej został S. wraz z żoną Ireną ewakuowany 5 IX 1939 w konwoju MSZ do Dubna; zatrzymał się w nieodległych Wołkowyjach, lecz po wkroczeniu wojsk sowieckich wrócił do Dubna. Przez kilka dni był tam z żoną więziony przez NKWD. Na przełomie października i listopada t.r. wyruszył do Warszawy, dokąd dotarł w grudniu. Początkowo utrzymywał się z handlu, był też administratorem kamienicy żydowskiej przy ul. Chmielnej. Za namową prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie, Kazimierza Rudnickiego, opracowywał na podstawie prasy niemieckiej dane na temat wydarzeń wojennych i politycznych. Był tłumaczem przysięgłym w utworzonym przez Niemców Biurze Tłumaczeń aktów hipotecznych przy Hipotece Warszawskiej; z ramienia niemieckiego Komisarycznego Zarządu Nieruchomości Żydowskich administrował kilkoma domami przy Rynku Nowego Miasta i przy ul. Brzozowej. W Zjednoczeniu Central Rolniczych zajmował się też organizacją dodatkowych przydziałów żywnościowych dla pracowników tego urzędu. Wprowadzony do konspiracji akowskiej, gromadził z Kazimierzem Jaszczurowskim i Tadeuszem Szymańskim materiały do przyszłego ustawodawstwa dotyczącego restytucji mienia zagrabionego lub zniszczonego przez Niemców. Od r. 1941 mieszkał na Saskiej Kępie przy ul. Paryskiej; tu też pozostał podczas powstania warszawskiego 1944 r. Wysiedlony we wrześniu t.r. przez wojska sowieckie, zatrzymał się u rodziny żony w Radości. Na przełomie października i listopada przyjął propozycję Rumińskiego organizowania na terenach wyzwolonych spod okupacji niemieckiej tzw. grup operacyjnych, uruchamiających zakłady przemysłowe. W grudniu przeniesiono go do warszawskiego oddz. Biura Rewindykacji i Odszkodowań Wojennych na stanowisko zastępcy pełnomocnika Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów; nominację otrzymał w styczniu 1945 od ministra przemysłu Hilarego Minca. Przeniósł się do Poznania, gdzie wraz z m.in. Edmundem Osmańczykiem i Edmundem Męclewskim zainicjował legalną działalność, istniejącej dotąd w konspiracji, Zachodniej Agencji Prasowej. Został w Poznaniu członkiem Rady Nadzorczej Polskiego Związku Zachodniego oraz Wojewódzkiej Rady Narodowej. Dn. 3 VIII został mianowany delegatem Biura Rewindykacji i Odszkodowań Wojennych Min. Przemysłu (przy dowództwie pierwszego frontu białoruskiego Armii Czerwonej) na teren Rzeszy Niemieckiej z siedzibą w Berlinie. Akredytowany w styczniu 1946 w Sojuszniczej Radzie Kontroli Niemiec w Berlinie z ramienia Polskiej Misji Wojskowej, otrzymał status dyplomatyczny na teren całych Niemiec i stopień podpułkownika. Jako przewodniczący strony polskiej w Polsko-Radzieckiej Komisji Mieszanej ds. Reparacji Wojennych uczestniczył w odzyskaniu kilkudziesięciu tramwajów warszawskich oraz wyposażenia kilku fabryk, odzyskiwał polskie skarby kultury i skupował antyki, głównie na potrzeby rządu. Na przełomie l. 1946 i 1947 należał do osób kwitujących rewindykację ołtarza Wita Stwosza. Od r. 1946 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej (od r. 1948 PZPR).

W styczniu 1948 wrócił S. do Warszawy i objął stanowisko radcy w biurach Prac Kongresowych oraz Prawno-Traktatowym MSZ. Zamieszkał przy Krakowskim Przedmieściu 45; wkrótce jego dom stał się salonem kulturalnym, w którym bywali m.in. Osmańczyk, Julian Tuwim, Anatol Stern i Manfred Lachs. W r. 1948 opublikował artykuł Na marginesie dwóch nieznanych exlibrisów polskich („Poligrafika” nr 3/4). Korzystając z dwuletniego urlopu bezpłatnego, podjął pracę w Przedsiębiorstwie Państw. «Film Polski» jako kierownik działu ogólnoorganizacyjnego, a następnie dyrektor biura prasy i informacji, ale po roku zwolnił się. W r. 1949 odszedł z MSZ; w sierpniu t.r. podjął pracę w podległym MSZ Polskim Inst. Spraw Międzynarodowych (PISM) jako kierownik działu ds. niemieckich, a później działu historycznego. Na podstawie materiałów PISM opracował popularną książkę o relacjach Adolfa Hitlera z dowódcami Wehrmachtu pt. Generałowie i Hitler (W. 1951, przekł. czeski 1954). Napisał też przedmowę i posłowie do przetłumaczonej przez Zygmunta Szymańskiego książki Ernsta Fischera „Płonący sygnał” (W. 1951), dotyczącej podpalenia Reichstagu. Z inicjatywy Stanisława Witolda Balickiego opracował wspólnie z Józefem Chudkiem wydawnictwo popularno-historyczne Najstarszy szlak Warszawy. Krakowskie Przedmieście, Nowy Świat, Aleje Ujazdowskie (W. 1955), opatrzone rzadko spotykanymi fotografiami. W trakcie pracy nad tą książką zaczął zbierać materiały do cyklu Pitaval warszawski i w r. 1955 opublikował jego pierwszy tom (W., wyd. 2 rozszerzone z podtytułem: 15241794, W. 1957). Oskarżony o «tendencje prawicowe», odszedł w r. 1955 z PISM i znalazł zatrudnienie w Państw. Inst. Wydawniczym (PIW) jako kierownik redakcji literatury niemieckiej. Zainicjował w PIW tzw. serię ceramowską, wydawaną od r. 1959. We wrześniu 1956 usunięto go z PZPR. W r. 1958 opublikował tom drugi Pitavala warszawskiego (W.), obejmujący okres 1795–1914 (wyd. 2, W. 1959, poszerzone o najciekawsze sprawy kryminalne Warszawy z l. 1916–18); podejmowane przez Jerzego Gruzę, a potem Konrada Nałęckiego inicjatywy sfilmowania rozdziału dotyczącego procesu o zabójstwo aktorki Marii Wisnowskiej zostały zablokowane przez cenzurę. W tym czasie S. wiele podróżował: w r. 1957 wyjeżdżał do Iranu, Francji, Włoch i Austrii, a w r. 1958 do Belgii na wystawę «Expo»; przebywał też w Grecji, Jugosławii, Turcji i ZSRR. W czerwcu 1959 został członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP). Opublikował tom szkiców historycznych Królewskie kariery warszawianek (W. 1959, wyd. 2 poszerzone, W. 1971), w którym przedstawił biografie Barbary Giżanki, Anny Orzelskiej i Julii Hauke, potem także Elżbiety Grabowskiej. Wspólnie z Teofilem Sygą wydał biografię Maria Szymanowska i jej czasy (W. 1960), której zalążkiem był szkic Maria z Wołowskich Szymanowska („Muzyka” 1955 nr 5/6, wyd. osobne, W. 1955). W r. 1960 ukazał się tom szkiców historycznych S-a Pitaval wielkopolski (W. 1960, wyd. 2 poszerzone, P. 1977); na podstawie jednego z nich pt. Sprawa o zabójstwo Ludwika Nitkowskiego ze Skąpego Stanisław Różewicz napisał (z Witoldem Zalewskim) scenariusz filmowy, a w r. 1970 nakręcił film pt. „Romantyczni”.

Z inspiracji popularyzatora lotnictwa płk. Eugeniusza Banaszczyka zaczął S. zbierać materiały do wojennych dziejów stolicy i wkrótce książką Larum na traktach Warszawy (W. 1960) zapoczątkował cykl Mars i Syrena, relacjonujący życie codzienne żołnierzy w dawnej Warszawie. Jesienią 1960 wyjechał do Paryża na stypendium Min. Kultury i Sztuki w związku ze zbieraniem materiałów do książki o Marii Kalergis. Gotowy do druku tom trzeci Pitavala warszawskiego, dotyczący okresu międzywojennego, został w r. 1961 objęty zakazem publikacji z powodu umieszczenia w nim opisu pojedynku Dionizego Smoleńskiego z Bohdanem Gablerem. Za ogłoszenie zakazanego fragmentu opowieści w „Stolicy” pt. Podwójne samobójstwo (1961 nr 8), Syga stracił stanowisko, natomiast S. na mocy orzeczenia Naczelnego Sądu Dziennikarskiego z 10 IV 1961 został objęty do końca t.r. zakazem publikacji. Zainspirowany przez wydawnictwo «Iskry», przygotował zbiór biografii pt. Ochmistrzyni i faworyty królewskie. Portrety trzech dam warszawskich (W. 1961): Urszuli Meierin, Elżbiety Grabowskiej i Henrietty de Vauban. Wspólnie z Sygą prowadził w Polskim Radiu cykl audycji popularnych, emitowanych przez kilkanaście lat pt. „Dyliżans historyczny” (od r. 1962) i „Antykwariat z kurantem” (od r. 1964). Współpracował z Agencją Informacyjną «Interpress» od r. 1963 jako autor cotygodniowego felietonu na tematy kulturalne. T.r., w wydawanej przez PIW serii „Ludzie żywi”, opublikował biografię Maria Kalergis (W., wyd. następne uzupełnione, W. 1965, 1968, 1973); książka zdobyła sporą popularność. Zaproszony przez przyjaciela, ambasadora Kazimierza Sidora, wyjechał w grudniu 1963 na kilka tygodni do Egiptu. Na początku r. 1964, ze względu na chorobę żony, zrezygnował z pracy w PIW. Opublikował tom drugi cyklu Mars i Syrena pod tym samym tytułem (W. 1964, pierwsze miejsce w plebiscycie Min. Obrony Narodowej i Ligi Obrony Kraju w r. 1966); decyzją Min. Oświaty z 6 IV 1965 książka ta, a także Larum na traktach Warszawy, została wprowadzona na listę obowiązkowych pozycji w bibliotekach szkolnych (wyd. łączne, W. 1966). Na zamówienie Społecznego Komitetu Przeciwalkoholowego opracował Pitaval makabryczny, czyli Sprawy pijackie. Alkoholizm a przestępczość (W. 1965), opisujący dwadzieścia dwie zbrodnie, spowodowane nadużyciem alkoholu.

Od kwietnia 1964 był S. współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa (SB); jako kontakt operacyjny używał pseud. Pitawal (a od r. 1967 Antoni Stanisławski). W trakcie wyjazdów do RFN (1964) i Paryża (1965) zbierał i przekazywał informacje o działalności Radia Wolna Europa, paryskiej „Kultury” i wydawnictwa „Libella”. W r. 1965 razem z dyrygentem Rozgłośni Polskiego Radia Czesławem Lewickim zwiedzał przez sześć tygodni Włochy, m.in. zbierając w Rzymie informacje o Kurii papieskiej; w drodze powrotnej, w Montreux w Szwajcarii, odwiedził zaprzyjaźnionego z Lewickim Witolda Małcużyńskiego. Na zlecenie MSW wypłynął w r. 1967 statkiem «Stefan Batory» do USA; w Waszyngtonie spotkał się ze Stefanem Korbońskim. W tym okresie cykl Mars i Syrena wzbogacał o kolejne części: Walki o Warszawę 16561657 (W. 1968) oraz rzecz o powstaniu listopadowym Ani triumf, ani zgon (W. 1969, wyd. 2, W. 1971, wyd. 3, W. 1981). Opublikował też w serii „Ludzie żywi” powieść biograficzną Franciszek Liszt (W. 1969, wyd. 2, W. 1975), skupioną na związkach kompozytora z Marią d’Agoult i Karoliną z Iwanowskich Sayn-Wittgenstein. Od poł. listopada do 20 XII 1970 przebywał w RFN we Frankfurcie nad Menem i Monachium, gdzie wygłosił kilka wykładów na temat literatury; równocześnie podejmował kolejne zadania operacyjne, m.in. w Kolonii wobec publicysty i tłumacza Juliusza Stroynowskiego, a w Heidelbergu wobec pisarza niemieckiego, wydawcy „Mickiewicz-Blätter”, Hermanna Buddensiega. W r. 1971 był po raz kolejny w RFN, tym razem w Duisburgu na zaproszenie Verein für Literatur und Kunst. Opracował popularną biografię Generał Józef Chłopicki 17711854 (W. 1972), a zbiór esejów i życiorysów Polaków w Niemczech ogłosił pt. Za zachodnią miedzą. Polacy w życiu Niemiec XVIII i XIX wieku (W. 1973, przekł. niemiecki 1988). Wydał też scaloną edycję Pitavala warszawskiego (W. 1975). W l. 1971–5 zamieszczał w „Nowych Książkach” cykl felietonów biograficznych pt. Ongiś, opracowanych na podstawie pamiętników i korespondencji (wyd. osobne, W. 1975, wyd. następne, W. 1980, 1986). Wiosną 1972 wyjechał na wycieczkę do Holandii i Anglii. W r. 1974 otrzymał nagrodę m. stoł. Warszawy. Gdy wkrótce potem agenturalna działalność S-a została zdekonspirowana przez Tadeusza Nowakowskiego, MSW w listopadzie 1976 zakończyło z nim współpracę. S. napisał w tym czasie dwie książki o ks. Józefie Poniatowskim: Większy niż król ten książę (W. 1976) oraz Książę Wódz (W. 1979, wyd. łączne pt. Bratanek ostatniego króla, W. 1983; t.r. nagroda II st. ministra obrony narodowej). Z inspiracji ks. Jana Twardowskiego opracował swe najobszerniejsze dzieło: trzytomową monografię Cmentarz Powązkowski. Zmarli i ich rodziny (T. 1: 1790–1850, W. 1979, T. 2: 1851–1890, W. 1982, T. 3: 1891–1918, W. 1983). Publikacja spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem i w r. 1984 otrzymała nagrodę Funduszu Literatury. Przygotowywanego czwartego tomu, obejmującego l. 1919–39, S. nie ukończył.

Książki S-a były połączeniem erudycji i anegdoty, źródeł historycznych i niezweryfikowanej plotki. Dalekie od zasad warsztatu historyka, ale podane w atrakcyjnej i błyskotliwej formie, stanowiły rodzaj gawęd o historii, wyróżniając się szeroką panoramą tematów i barwną narracją. Wielu recenzentów wytykało jednak pracom S-a odstępstwa od prawdy historycznej i nieścisłości, bezkrytyczne cytowanie bałamutnych źródeł i sięganie bez komentarza do cudzych opinii (Puzdrowski E., „Nowe Książki” 1974 nr 12, Boras Z., „Studia Historica Slavo-Germanica” T. 5: 1976, Kardaszewicz J., „Kierunki” 1976 nr 41, Walter-Janke Z., „Wrocł. Tyg. Katolików” 1976 nr 32, Wallis A., „Kron. Warszawy” 1980 nr 2, 1984 nr 2). «Był [...] programowym kompilatorem» – podsumował dorobek S-a Andrzej Biernacki („Twórczość” 1988 nr 4). Bibliofil i kolekcjoner, specjalizujący się zwłaszcza w tematyce warszawskiej, zapisał S. w r. 1978 dla Muz. im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu zbiór obrazów (m.in. Chodowieckiego, Stanisława Wyspiańskiego, Olgi Boznańskiej, Teodora Axentowicza, Juliana Fałata, Leona Wyczółkowskiego, Jana Stanisławskiego i Józefa Pankiewicza), rzeźby sakralne, grafiki z XV–XX w., bogatą bibliotekę, zabytkowe meble, kilimy i stare szkło, a także swoje archiwum. Wota kościelne ofiarował Muz. Archidiecezjalnemu w Warszawie. Wrócił w tym czasie do postaci Wisnowskiej, publikując w „Tygodniku Demokratycznym” (1982 nr 5–16) cykl Tajemnice grobu z białego marmuru. W styczniu 1984 wstąpił do nowego ZLP, został też członkiem honorowym Tow. Miłośników M. Inowrocławia. W r. 1987 spisał wspomnienia, sięgające także odległych dziejów rodu Szeniców. Zmarł 28 XI 1987 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w grobie rodzinnym, zaprojektowanym przez Lecha Dunina (kw. 150). Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1946), Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju (1967), krzyżami: Kawalerskim (1971), Oficerskim (1980) i Komandorskim (1982) Orderu Odrodzenia Polski oraz odznakami «Za zasługi dla Warszawy» (1973) i «Zasłużony Działacz Kultury» (1977).

S. był żonaty od 4 X 1938 z Ireną z Żochowskich (1915–1964), prawniczką, do r. 1938 aplikantką w Sądzie Najwyższym, pianistką (uczennicą Józefa Śmidowicza) i nauczycielką muzyki. Drugą żoną S-a (od 17 X 1970) była Krystyna Letycja z Sojeckich 1.v. Kozłowska (1919–1976), która zginęła w wypadku samochodowym w trakcie procesu rozwodowego z S-em. S. nie pozostawił potomstwa.

Pośmiertnie ukazał się tom Garść wspomnień (P. 1990), opatrzony posłowiem zaprzyjaźnionego z S-em Mariana Podkowińskiego. W Inowrocławiu utworzono w Muz. im. Kasprowicza salę ze zbiorami ofiarowanymi przez S-a (od r. 1991 „Rzeźba sakralna ze zbiorów Stanisława Szenica”, od r. 1998 „Warsztat pisarski Stanisława Szenica”) oraz nazwano jego imieniem ulicę.

 

Dziesięć fot. z l. 1965–72 w B. Domu Liter. w W.; – Chadrysiak D., Bibliografia twórczości Stanisława Szenica po 1970 r., „Roczn. Kasprowiczowski” 2000; Inowrocławski słownik biograficzny, Inowrocław 1994; Nowy Korbut (Słownik Pisarzy), III; Pol. Bibliogr. Liter. za r. 1944/5 i n.; Współcz. pol. pisarze, VIII; – Pędziński Z., Stanisław Szenic, „Tyg. Kult.” 1964 nr 44; [Rec. Cmentarza Powązkowskiego]: „Kron. Warszawy” 1980 nr 4, 1984 nr 2 (A. Wallis), „Polityka” 1980 nr 1 (J. Waldorff), „Twórczość” 1980 nr 8 (B. Zadura); [Rec. Za zachodnią miedzą]: „Studia Historica Slavo-Germanica” T. 5: 1976 (Z. Boras); Sikorski C., Stanisław Szenic (1904–1987), w: Sikorska J., Szenic – jakiego nie znamy, „Inspiracje” 1997 nr 2; [Stempowski J.] Hostowiec P., O życiorysie Marii Kalergis, w: tenże, Felietony dla Radia Wolna Europa, W. 1995; – Wywiady z S-em: „Przegl. Tyg.” 1984 nr 29, „Stolica” 1958 nr 17, „Życie Liter.” 1966 nr 24; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Polityka” 1987 nr 50 (M. Podkowiński), „Twórczość” 1988 nr 4 ([A. Biernacki] Abe), „Więź” 1988 nr 4, „Ziemia Kujawska” T. 9: 1993 (C. Sikorski); – B. Domu Liter. w W.: Ankieta z r. 1959, wniosek z r. 1984 o przyjęcie do nowego ZLP; IBL PAN: Pracownia Dok. Hist.-Liter. od XIX do XXI w., ankieta z r. 1980; IPN w W.: sygn. BU 01227/707, BU 1010/1996 (Eawa 27012).

Ewa Głębicka

 
 

Chmura tagów

TAGI

Za pomocą tagów oznaczamy powiązania tematyczne postaci. Pozwalają one eksplorować serwis wg wybranych przez redakcję najważniejszych tematów dla danej postaci.

wojna z bolszewikami 1919-1920, Związek Literatów Polskich, Polska Partia Robotnicza, Polska Zjednoczona Partia Robotnicza, kolekcja obrazów, uniwersytet w Poznaniu, Polski Związek Zachodni, Państwowy Instytut Wydawniczy, Szkoła Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu, areszt NKWD, działalność konspiracyjna w czasie II wojny światowej, salony warszawskie, żona - pianistka, praca w kancelarii adwokackiej, publikacje historiograficzne, publikacje biograficzne, gimnazjum w Inowrocławiu, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Nagroda Miasta Warszawy, wojna światowa 1939, Wydział Prawno-Ekonomiczny, żona - prawniczka, ojciec - chemik, wydalenie z PZPR, ewakuacja po wybuchu II Wojny Światowej, Order Odrodzenia Polski (PRL, komandoria), Order Odrodzenia Polski (PRL, krzyż oficerski), przedostanie się z okupacji sowieckiej do hitlerowskiej, publikacje popularno-historyczne, Order Odrodzenia Polski (PRL, krzyż kawalerski), sąd grodzki poznański, ochotnicza służba w WP, medal "Zasłużony Działacz Kultury", audycje historyczne, aplikacja sądowa, publikacje o Warszawie, brak dzieci (osoby zm. 1976-2000), zainteresowanie spirytyzmem, stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki PRL, Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (PRL), praca asesora, Cmentarz Powązkowski w Warszawie - zm. 1976-2000, egzamin referendarski, Polska Misja Wojskowa w Niemczech, szkice historyczne, Komisja Mieszana dla Górnego Śląska w Katowicach, Trybunał Rozjemczy dla Górnego Śląska w Bytomiu, Ministerstwo Sprawiedliwości, kolekcja rzeźb, żona - nauczycielka muzyki, praca sędziego grodzkiego, ojciec - doktor filozofii, patroni ulic w mniejszych miejscowościach, małżeństwa - 2 (osób zm. 1976-2000)
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Chmura tagów

 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Edward Gierek

1913-01-06 - 2001-07-29
polityk
 

Tadeusz Malinowski

1888-07-14 - 1980-05-04
generał brygady WP
 

Ludwik Gdyk

1874-08-25 - 1940-02-15
wicemarszałek Sejmu II RP
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Ignacy Józef Radliński

1843-12-13 - 1920-08-13
religioznawca
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.