Sulisław (zm. przed 1273), kasztelan zawichojski, konarski sandomierski, stolnik sandomierski.
S. po raz pierwszy w źródłach wystąpił w r. 1252 jako kaszt. zawichojski. Należał wówczas do małopolskiej elity władzy, czego dowodzi jego obecność na wiecach: w Oględowie (1252), Chrobrzu (1254) oraz najpewniej też w Zawichoście (1255), podczas których ks. Bolesław Wstydliwy określał prawa i przywileje Kościoła w diec. krakowskiej. S. pełnił jeszcze ten urząd 4 II 1256, poświadczając (pod zniekształconym imieniem Subislaus) wystawione na wiecu w Obrazowie książęce dokumenty, potwierdzające immunitety klasztorów bożogrobców w Miechowie oraz norbertanek w Imbramowicach. Późna kopia konfirmacyjnego dokumentu ks. Bolesława Wstydliwego dla klasztoru norbertanek na Zwierzyńcu koło Krakowa z r. 1256 wymieniła jako kaszt. zawichojskiego Dobiesława. Dokument zawiera jednak pomyłki w zapisie imion (Dobeslaus zapisano może zamiast Sulislaus); można z dużym prawdopodobieństwem przypuścić, że S. nadal wtedy pełnił swój urząd. Następcą S-a na kaszt. zawichojskiej byłby więc dopiero poświadczony w r. 1265 Bernard. Podczas zjazdu Bolesława Wstydliwego w Korczynie 2 III 1257 z książętami: Kazimierzem łęczyckim i kujawskim oraz Siemowitem mazowieckim, w orszaku księcia krakowskiego znajdował się Sulisław konarski sandomierski; poświadczały to dwa wystawione wówczas dokumenty, m.in. nadanie ziemi sądeckiej na rzecz księżnej Kingi. Identyfikacja S-a kaszt. zawichojskiego z S-em konarskim sandomierskim nie jest pewna, jednak dopuszczalna; wskazuje na nią kryterium chronologiczne oraz pozycja społeczna S-a. Wykluczone jest, aby kaszt. zawichojski i konarski sandomierski był identyczny z inną osobą o imieniu Sulisław, należącą do małopolskiej elity tego okresu. Za identyfikacją przemawia również konsekwencja, z jaką zajmujący nienajwyższe urzędy S. pojawiał się w l. 1252–7 w ścisłym otoczeniu księcia krakowskiego; sugeruje to jego wpływową pozycję na dworze. Kolejnym urzędem S-a było stolnikostwo sandomierskie; pełnił je poświadczając w r. 1260 dokument, którym Racława, wdowa po komesie Klemensie z Ruszczy z rodu Gryfów, dała część Uszwi swej córce Wizennie, ksieni klasztoru benedyktynek w Staniątkach. Jako stolnik sandomierski S. był jeszcze wzmiankowany w dwóch falsyfikatach z r. 1262. Zmarł przed r. 1273, kiedy następcą na urzędzie stolnika był Wawrzyniec, syn Strzeszka. Wystąpienie w prywatnym dokumencie Gryfów (1260), mającym charakter rodzinny, wskazuje na związki S-a z tym rodem, z którego zapewne wywodził się po mieczu. Znamienne jest, że otwierał on wykaz świadków świeckich poprzedzając dwóch pewnych Gryfów, synów Marka: Klemensa z Ruszczy i Marka, podczaszego krakowskiego. Obecność S-a w kręgu Gryfów potwierdzają także dwa wzmiankowane falsyfikaty z r. 1262. Nie należy identyfikować S-a z Pełką, synem Michała.
Synem S-a był najpewniej Klemens Sulisławic, który w r. 1287 otrzymał od ks. Leszka Czarnego młyn Bocheniec nad Nidą, a w l. 1290–2 z ramienia ks. Władysława Łokietka pełnił urząd kaszt. wojnickiego.
Piekosiński, Rycerstwo, III 160, 228; Urzędnicy, IV/1; – Mazur Z., Studia nad kancelarią księcia Leszka Czarnego, Wr. 1975 s. 76, 133–6, 189; Ulanowski B., O założeniu i uposażeniu klasztoru benedyktynek w Staniątkach, Rozpr. AU Wydz. Hist.-Filoz. T. 28: 1892 s. 43–6; – Cod. Pol.; Kod. katedry krak., I; Kod. Mpol., I, II.
Jan Wroniszewski