Koskowski Władysław (1829–1869), działacz polityczny, powstaniec. Ur. 14 XII w Koskowie w pow. płońskim, był synem Franciszka, właściciela ziemskiego, i Anny z Gościckich. Ukończył gimnazjum w Warszawie, następnie uczył się w Instytucie Agronomicznym na Marymoncie. W r. 1846 wstąpił na wydział kameralny uniwersytetu w Petersburgu, tam zaprzyjaźnił się z Z. Sierakowskim. W r. 1848 przedostał się przez granicę i wziął udział w powstaniu wielkopolskim. Po klęsce K. zbiegł do Francji, gdzie ponoć w pojęciach politycznych stal się stronnikiem zasad rewolucyjnych. W r. 1851 powrócił do kraju, ufając w przyrzeczone ułaskawienie, został jednak aresztowany i wysłany do służby wojskowej w Orenburgu. Tam spotkał się znów z Sierakowskim. Do kraju wrócił w r. 1858. W r. 1861 zamieszkał w Warszawie, pracował najpierw w Komisji Przychodów i Skarbu, potem także w Tow. Kredytowym Ziemskim.
K. brał udział w pracach konspiracyjnych, był wydziałowym w organizacji miejskiej. W czerwcu i lipcu 1862 r. należał krótko do składu Komitetu Centralnego Narodowego (KCN). Przyczynił się wtedy do udaremnienia powstańczych planów J. Dąbrowskiego. S. Koźmian podaje, że K. był twórcą programu KCN; B. Szwarce mówi tylko o projekcie organizacji dziesiątek. A. Szelągowski przypisuje K-emu opracowanie instrukcji wojskowych. Inni, za A. Gillerem, o takiej roli K-ego nie wspominają. Latem 1862 r. K. organizował dla L. Mierosławskiego Komitet Rewolucyjny. Okoliczności odejścia K-ego z KCN nie są jasne. W powstaniu styczniowym K. walczył w partyzantce, początkowo jako prosty kosynier, potem oficer w oddziałach A. Jeziorańskiego, A. Kurowskiego, M. Langiewicza, J. Rudzkiego (?). K. był przeciwny dyktaturze M. Langiewicza; podobno proponował płkowi J. Czapskiemu aresztowanie dyktatora i jego sztabu. Po powstaniu przebywał K. na emigracji. Był członkiem Tow. Wojskowych Polskich oraz korespondentem „Gazety Narodowej”. Często zmieniał miejsce pobytu w poszukiwaniu pracy. Schorowany zmarł w Wiesbadenie 29 XI 1869 r.
Uruski; – Borejsza J. W., Emigracja polska, W. 1966; Djakow W., Miller I., Ruch rewolucyjny w armii rosyjskiej, Wr.–W.–Kr. 1967; Koźmian S., Rzecz o roku 1863, Kr. 1895 II 288–9; Polska, jej dzieje i kultura, W. [1928] III 352–3, 360; Przyborowski, Dzieje 1863 r., II 33–4; tenże, Historia dwóch lat, IV 266–9, 278, V 232–4, 265, 302–3; Rudzka W., Karol Majewski, W. 1937; Szpotański S., Ludzie styczniowi, W. K., „Kur. Warsz.” 1933 nr 154; Tokarz W., Kraków w początkach powstania styczniowego, Kr. 1916; Ustimović, Zagowory, W. 1870 s. 85–7; Żychowski M., Ludwik Mierosławski, W. 1963; – Avejde, Pokazanija; [Burzyński T.], Wspomnienia z czasów młodości, w: Wydawnictwo materiałów do historii powstania 1863–1864, Lw. 1894 IV 179; Daniłowski W., Notatki do pamiętników, Kr. 1908; Giller, Historia powstania, I 68, II 95; Janowski J. K., Pamiętniki, W. 1931 III; Jasieńczyk J. (Jabłoński A.), Dziesięć lat niewoli, Lipsk 1867, aneks; Kraszewski J. I., Z roku 1869 rachunki, P. 1870 s. 617–8; Szulc S., Pamiętniki kapelana, w: Polska w walce, Paryż 1868 I 110; Szwarce B., Wydawnictwo materiałów do historii powstania 1863–1864, T. 4 z. 1–2. Objaśnił…, Lw. 1894 s. 28; tenże, Założenie Komitetu Centralnego, w: W czterdziestą rocznicę powstania styczniowego 1863–1903, Lw. 1903 s. 447–9; Zbiór zeznań śledczych o powstaniu styczniowym, Wr.–W.–Kr. 1965; Zeznania śledcze o powstaniu styczniowym, Wr. 1956; – „Rocz. Tow. Hist.-Liter. w Paryżu” 1869 s. 282.
Tomasz Szarota