Romanowski Władysław (1829–1892), właściciel fabryki powozów w Warszawie. Ur. w Warszawie, był synem Walentego i Tekli z Michałowskich.
W r. 1854 był R. czeladnikiem w warsztacie siodlarskim Ludwika Brühla przy ul. Senatorskiej 35/39, pracował u niego też po zmianie tego warsztatu na zakład produkcji powozów. Na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XIX w. R. odkupił od Brühla zakład mieszczący się wówczas przy ul. Erywańskiej 3. Zdał też egzamin mistrzowski w rzemiośle siodlarskim. Fabryka powozów R-ego otrzymała medale, odznaczenia i nagrody na wystawach międzynarodowych, m. in. na: Wystawie Powszechnej w Paryżu (1867), Wystawie Przemysłowej w Petersburgu (1870) i Wystawie Powszechnej w Wiedniu (1873). Z Paryża w r. 1867 przywiózł R. do Warszawy pierwsze dwu- i trzykołowe welocypedy, a także rozpoczął ich produkcję w swoim zakładzie. Na dziedzińcu fabryki przy ul. Erywańskiej zbudował R. podest do jazdy na welocypedach (zapewne coś w rodzaju toru rowerowego). W r. 1869 pracownicy zakładu za zachętą R-ego wzięli udział w pierwszych warszawskich wyścigach rowerowych, zorganizowanych przez Warszawskie Tow. Dobroczynności. W katalogu wydanym w związku z wystawą petersburską podano, że fabryka R-ego zatrudniała 86 pracowników. „Gazeta Handlowa” (1872 nr 149) kwestionowała tę liczbę, twierdząc, że jest ona znacznie zawyżona. W każdym razie firma R-ego była jedną z największych fabryk tego asortymentu w Warszawie. W r. 1875 powiększył ją jeszcze odkupując od Klemensa Hesse jego fabrykę powozów przy ul. Królewskiej 23. Stał się też R. właścicielem samej posesji i nieruchomości. Wyroby fabryki R-ego odznaczały się gustem i elegancją, a także dobrą jakością użytego surowca. Pojazdy były sprzedawane do wielu krajów, m. in. do Persji.
R. był znaną warszawską postacią. Zawsze modnie i wykwintnie ubrany, był bywalcem cukierni w Ogrodzie Saskim, gdzie zbierali się przedstawiciele sfer przemysłowych i artystycznych. Był też wielkim miłośnikiem teatru, uczestniczącym systematycznie w premierach scen warszawskich. Zmarł w Warszawie 8 IX 1892 i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
R. był ożeniony z Salomeą z Sandeckich. Dzieci prawdopodobnie nie miał.
Firma prowadzona przez spadkobierców czynna była do pierwszej wojny światowej.
Skorowidz mieszkańców Warszawy z przedmieściami na r. 1854, W. 1854 s. 272; Fryze F., Chodorowicz I., Przewodnik po Warszawie i okolicach 1873–74, W. [1873] dział ogłoszeń s. 84; Przewodnik warszawski informacyjno-adresowy na r. 1869, W. 1869 s. 246, 346; – „Gaz. Handl.” 1872 nr 149 s. 3; „Gaz. Przem.-Rzem.” 1875 nr 46 s. 367; Kalendarz na Pogotowie Ratunkowe 1912 s. 892; „Kur. Warsz.” 1892 nr 252 s. 4; „Wędrowiec” 1892 nr 38 s. 598; – Arch. USC Warszawa–Śródmieście: Akty zgonu parafii Św. Krzyża w W. z r. 1892.
Stanisław Konarski