Raciniewski Bronisław (1908–1975), inżynier budowy okrętów, współorganizator przemysłu okrętowego w Polsce. Ur. 18 I w Gdańsku, był synem Antoniego, właściciela pracowni krawieckiej, i Marty z Bayerów.
R. ukończył w r. 1927 Gimnazjum Polskie w Gdańsku, następnie Wydział Techniki Okrętowej i Lotniczej Politechniki Gdańskiej i uzyskał w r. 1934 dyplom inżyniera budowy okrętów ze specjalnością (jako pierwszy wśród studentów Polaków) w zakresie budowy kadłubów. Podczas studiów był członkiem Związku Studentów Polaków Techniki Okrętowej Politechniki Gdańskiej «Korab»; działał też w Bratniej Pomocy Związku Studentów Polaków tejże uczelni. W l. 1934–9 R. był konstruktorem okrętów w Stoczni Modlińskiej. Brał m. in. udział w projektowaniu statków śródlądowych. Od r. 1937 pracował także w Warsztatach Portowych Marynarki Wojennej w Gdyni. Dla pogłębienia kwalifikacji skierowano go do pracy w fińskiej stoczni «Crichton-Vulkan» w Abo (dziś: Turku). Po powrocie był inspektorem okrętowym w Urzędzie Morskim w Gdyni. Okupację niemiecką przeżył w Gdyni jako robotnik budowlany.
Po wojnie R. został w r. 1945 dyrektorem technicznym Stoczni nr 1 w Gdańsku, a jednocześnie adiunktem Wydziału Budowy Okrętów na Politechnice Gdańskiej. W r. 1948 przeniesiono go do nowo powstałego Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku na stanowisko głównego konstruktora, a następnie zastępcy głównego inżyniera do spraw projektowania statków. Do r. 1966 kierował całością prac projektowych w polskim przemyśle okrętowym. W r. 1952 został współlaureatem (m. in. z Wacławem Czarnowskim, Jerzym Pacześniakiem i Sławomirem Peszkowskim) zespołowej nagrody państwowej I stopnia za zaprojektowanie i wykonanie prototypu węglowca o nośności 4800 DWT. Dn. 1 I 1966 powołano go na stanowisko sekretarza Rady Naukowo-Technicznej Centralnego Ośrodka Konstrukcyjno-Badawczego Przemysłu Okrętowego, a od r. 1971, po reorganizacji tego Ośrodka, na sekretarza Rady Naukowo-Technicznej Zjednoczenia Przemysłu Okrętowego przy Centrum Techniki Okrętowej w Gdańsku. Cieszył się opinią znakomitego fachowca o dużym autorytecie. Cechowała go wielka dokładność, sumienność, rozległa wiedza fachowa; wykazywał też duże zainteresowania humanistyczne.
R. działał w Sekcji Okrętowców Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP) i był redaktorem miesięcznika „Budownictwo Okrętowe”. Zmarł nagle w czasie pełnienia obowiązków służbowych dn. 23 X 1975 w Gdańsku i został pochowany na cmentarzu Gdańsk-Srebrzysko. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Z małżeństwa ze Stefanią z Łebińskich pozostawił R. syna Michała (ur. 1948), inżyniera mechanika, i córkę Urszulę (ur. 1954), inżyniera elektryka.
Siostra R-ego Helena Zwijas (1901–1980) była pianistką.
Nagrody państwowe w l. 1948–1980. Informator, Wr. 1983; – 10 lat Związku „Korab”, W. 1936; Filipowicz M., Ludzie, stocznie i okręty, Gd. 1985; Historia budownictwa okrętowego na Wybrzeżu Gdańskim, Gdynia 1972; Księga SIMP. Pół wieku działalności mechaników polskich w przemyśle, W. 1963 s. 376; Mikos S., Studenci polscy na Politechnice Wolnego Miasta Gdańska w l. 1904–1939, W. [w druku]; Polski przemysł okrętowy, W. 1959; Życiorysy z tęczą, W. 1975 s. 179; – Kasprowicz B., Byłem juniorem, Gdynia 1965; Rummel J., Narodziny żeglugi, Gdynia 1980; Rylke A., W służbie okrętu, Gdynia 1967; – „Budownictwo Okrętowe” 1975 s. 520 (życiorys, fot.), 1976 s. 125–6 (fot. zbiorowa), 128, 134, 166, 187–8, 208, 210, 1978 s. 147–51, 403; „Gdań. Zesz. Humanistyczne” R. 20: 1977 nr 24 s. 73, 74, 91, 95; „Przegl. Techn.” 1961 nr 42 s. 5 (fot.); – Nekrologi z r. 1975: „Dzien. Bałtycki” nr 236, „Głos Wybrzeża” nr 236–7.
Jerzy Kubiatowski