Bacciarelli Fryderyka (1733–1809 lub 1812), minjaturzystka, z domu Richter, urodziła się w Dreźnie 21 V 1735. W r. 1755 wyszła zamąż za bawiącego u dworu malarza, Marcelego B. i z nim w rok później udała się do Warszawy. Tutaj dalej poświęciła się malowaniu bardzo cenionych minjatur. W r. 1759 August III w dowód uznania obdarzył ją patentem nadwornej malarki. W l. 1761–1765 bawiła z mężem w Wiedniu, skąd powróciła z nim w r. 1765 na stałe do Warszawy. Zmarła w r. 1812. Pochowana jest wraz z mężem w katedrze warszawskiej, gdzie na nagrobku umieszczono jej portret według oryginału Graffa. Fryderyka B. wykonała ołówkiem wiele kopij obrazów z galerji drezdeńskiej, które potem sztychowano w Paryżu; znany też jest jej portret Stanisława Augusta w medaljonie, unoszonym przez orła, który w r. 1775 (a nie, jak pisze Rastawiecki, 1765) rytował Demarcenay, czy też Marcenay de Ghy.

Wspomnienie o niej przez Fr. Bacciarellego syna w »Rozmaitościach do Gaz. Korresp. Warsz.« 1919, nr 41; Rastawiecki, Słownik malarzy, I; Słown. Artystów Pol., I; Portalis i Beraldi, Les Graveurs du XVIII siècle, Paris 1882, III (ob. pod Marcenay de Ghy); GomulickiW., Luźne karty z dziejów malarstwa polskiego, »Tyg. Il.« 1898, I 467.

Helena d’Abancourt