Kuźmicki Mieczysław Andrzej (1889–1952), inżynier technolog, dyrektor Związku Elektrowni Polskich. Ur. 3 VII w Suwałkach, syn rolnika Adama i Marii z Gajdamowiczów. Po ukończeniu tamtejszego gimnazjum klasycznego studiował w Warszawskim Instytucie Politechnicznym, a po jego ewakuacji w r. 1915 przeniósł się do Instytutu Technologicznego w Charkowie i tu jako ekstern otrzymał w r. 1916 dyplom inżyniera technologa z odznaczeniem. W l. 1916–8 był praktykantem w Admiralicji Rosyjskiego Tow. Żeglugi w Oddziale Elektrotechnicznym. Do Polski powrócił w r. 1918 i zaangażował się do prac hydrotechnicznych (studia kanałów wodnych) w Min. Robót Publicznych. Od r. 1920 poświęcił się pracom w dziedzinie trakcji elektrycznej i elektryfikacji kraju. Z chwilą powołania w r. 1921 Związku Przedsiębiorstw Tramwajowych i Kolei Dojazdowych w Polsce (od r. 1927 Związek Przedsiębiorstw Komunikacyjnych w Polsce) został jego dyrektorem. Jednocześnie pracował w Związku Elektrowni Polskich (ZEP) i od r. 1921 kierował jego stałym biurem jako dyrektor. W l. 1922–5 studiował na Wydziale Społeczno-Finansowym Szkoły Nauk Politycznych oraz w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie. Na terenie ZPK i ZEP K. rozwinął szeroką działalność. Szczególnie dużo wysiłku poświęcił pracom w ZEP, którym kierował do r. 1941, po czym wszedł do prezydium jego rady nadzorczej. Uruchomił prace studialne i badawcze o charakterze techniczno-ekonomicznym oraz zainicjował i przeprowadził wiele spraw taryfowych, uprawnieniowych i ustawodawczych z korzyścią dla rozwoju zrzeszonych elektrowni. W r. 1925 K. zainicjował utworzenie Spółdzielni «Polskie Elektrownie» w Warszawie, w której przez 5 lat był członkiem zarządu, a później dyrektorem.
K. był naczelnym redaktorem 6 tomów wydawnictwa ZEP, pt. „Gospodarka Elektryczna w Polsce” (1922, 1923, 1926, 1930, 1935, 1939), „Sprawozdania z X Walnego Zgromadzenia członków ZEP w Toruniu” (W. 1928) i monografii „Związek Elektrowni Polskich w latach 1919–1939” (W. 1939). Ponadto wydał własne publikacje: Tajemnica państwa a elektryfikacja Polski (W. 1927) i O projekcie koncesji elektryfikacyjnej f. W. A. Harriman (W. 1929). Zamieścił także wiele artykułów i sprawozdań w różnych wydawnictwach zbiorowych i czasopismach, jak „O program elektryfikacji” (1937), „Elektrotechnika v Polsku” (1933), „Przegląd Elektrotechniczny” (1930–1); zgłosił również referat na kongres Światowej Konferencji Energetycznej w r. 1939. Współpracował też nad wydawnictwem „Słownik nazw pracowników w przemyśle i rzemiośle” (1939).
K. należał do Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP) i w l. 1921–34 był administratorem, a do r. 1936 członkiem zarządu wydawnictwa „Przegląd Elektrotechniczny”. Brał udział w plenarnych zebraniach Polskiego Komitetu Elektrotechnicznego (1924–5) oraz w obradach Międzynarodowej Konferencji Wielkich Sieci Elektrycznych w Paryżu (1927) oraz Międzynarodowego Związku Wytwórców i Rozdzielców Energii Elektrycznej w Paryżu (1932), którego członkiem zarządu był w r. 1935. Należał do Stowarzyszenia Członków Kongresów Gospodarki Wodnej w Polsce (1931). W r. 1930 pełnił funkcję sekretarza generalnego komitetu wykonawczego Kongresu Międzynarodowego w Sprawach Tramwajownictwa, Kolejnictwa Dojazdowego i Ruchu Autobusowego w Warszawie oraz członkiem i organizatorem Międzynarodowej Wystawy Komunikacyjno-Turystycznej w Poznaniu. Był powoływany na sędziego handlowego Sądu Okręgowego w Warszawie oraz na rzeczoznawcę i eksperta w Min. Przemysłu i Handlu. Był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy i Publicystów Ekonomicznych w Polsce oraz członkiem korespondentem Instytutu Masaryka w Pradze.
W okresie okupacji hitlerowskiej K. współpracował nad konspiracyjnie opracowywanym programem elektryfikacji Polski po wyzwoleniu. Pod jego kierownictwem w ramach ZEP została wówczas wykonana praca „Ku zelektryfikowaniu Polski” (maszynopis w posiadaniu J. Kubiatowskiego). Wziął udział w powstaniu warszawskim, przeszedł kanałami ze Starówki do Śródmieścia, a potem przez obóz w Pruszkowie dostał się do Piotrkowa, gdzie tuż po wyzwoleniu w r. 1945 został naczelnym inżynierem elektrowni. Po powrocie do Warszawy w l. 1946–9 wykładał gospodarkę elektroenergetyczną na Politechnice Łódzkiej. Później współpracował nad projektem linii elektrycznej na Żerań w Warszawie, nad studiami płytkiego metra (w «Metroprojekcie») i był pracownikiem Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego oraz Biura Projektów Budownictwa Komunalnego. Był w tych latach założycielem i prezesem Spółdzielni «Elektroenergia» w Warszawie. Odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Oficerskim Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski i belgijskim Oficerskim Krzyżem Orderu Króla Leopolda. Żonaty z Marią Zalewską, miał synów: Witolda, Tadeusza, inżyniera mechanika, i córkę Jolantę. Zmarł 29 IX 1952 r. w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
Bibliografia polskich wydawnictw technicznych za pierwsze dziesięciolecie niepodległości 1918–1928, W 1928 s. 118; Who’s who in Central and East-Europe, Zurich 1935 s. 537; Słownik nazw pracowników w przemyśle i rzemiośle, W. 1939 s. XI; – Gospodarka elektryczna w Polsce, W. 1930 s. 4, 228, 232, 236, 1084–5; Historia Stowarzyszenia Elektryków Polskich 1919–1959, W. 1959 s. 281; Informator o władzach i organach SEP, W. 1939 s. 78, 146; Najnowsze Dzieje Polski 1914–1939, W. 1962 V 155, 157; O program elektryfikacji, Lw. 1937 s. 12 (fot.); Piętnaście lat Politechniki Łódzkiej 1945–1960, W. 1960 s. 118; Kuczborski S., 25 lat elektryfikacji PKP, W. 1963 s. 310, 324, 325, 330, 412, Problemy Kolejnictwa, Z. 22/3; Związek Elektrowni Polskich w latach 1919–1939, W. 1939 s. 19 (fot.); Związek Izb Przemysłowo-Handlowych w sprawie projektowanego usprawnienia elektrycznego na rzecz firmy W. A. Harriman and Co. Incorporated, W. 1929 s. 39–74; – Konferencja licznikowa. Sprawozdanie, W. 1933–6 I, II, III (lista uczestników); Roczn. Polit. i Gosp., W. 933 s. 466, 468; Spis członków Stowarzyszenia Techników Polskich w Warszawie, W. 1937 s. 34; Spis inżynierów elektryków polskich, W. 1936 s. 30; Sprawozdanie z Kongresu Międzynarodowego, poświęconego sprawom tramwajownictwa, kolejnictwa dojazdowego i ruchu autobusowego, odbytego w Warszawie 30. 6. – 7. 7. 1930 r., W. 1930 s. 5, 15, 41, 42, 91; Sprawozdanie z Ogólnokrajowego Zjazdu w sprawach komunikacji miejscowej, W. 1932, 1938 s. 8, 405 (fot.), 1947 s. 7, 10 (fot.); – „Energetyka” 1968 nr 5 s. 166; Kalendarzyk-Informator SEP, W. 1935 s. 6, 74; „Przegl. Elektrotechn.” 1925 nr 3 s. 48, 1939 nr 9 s. 266, nr 12 s. 646 (fot.), 1969 nr 5 s. 192, 209, 1970 nr 6 (wspom., fot., bibliogr.); Rocznik Informacyjny o spółkach akcyjnych w Polsce, W. 1930 poz. 346; „Sprawozdania i Prace Pol. Komitetu Elektrotechn.” (W.) 1924 nr 2 s. 27; „Wiad. Związku Pol. Zrzeszeń Techn.” 1931 nr 21 s. A–58; – Arch. Politechniki w Ł.: Akta osobowe; – Informacje syna Tadeusza i Stanisława Wóycickiego z Warszawy.
Jerzy Kubiatowski