Drwęski Piotr, h. Gozdawa († 1795), urzędnik Rzplitej, konsyliarz konfederacji barskiej, był synem Tadeusza i Marianny ze Skórzewskich, a starszym bratem słynnej z urody Kunusi, żony Józefa Wybickiego. Jako regent grodzki koniński podpisał elekcję Stanisława Augusta z woj. poznańskiego. W r. 1768 został pisarzem ziemskim poznańskim i piastował ten urząd aż do r. 1794. Po zawiązaniu konfederacji barskiej w Wielkopolsce D. wraz z sędzią ziemskim Zakrzewskim nie otworzył kadencji sądowej 1769 r.; posądzony przez jednych o tchórzostwo przed konfederatami, według innych, że usłuchał zakazu gen. Apraksyna, obawiającego się podstępu konfederatów. Sprzyjać jednak musiał konfederacji, skoro 5 VIII 1769 po utworzeniu w Poznaniu Izby Konsyliarskiej wybrany został konsyliarzem z pow. kościańskiego, a jednocześnie sekretarzem Izby. W sporze o władzę regimentarską pomiędzy Ant. Sieraszewskim a P. Skórzewskim opowiedział się, może ze względu na pokrewieństwo, po stronie Skórzewskiego. W Izbie Konsyliarskiej był głową opozycji skierowanej przeciwko Sieraszewskiemu, któremu zarzucał nieprawność wyboru regimentarskiego, niedołęstwo w działaniach wojennych oraz zniszczenie wojew. wielkopolskich. Utrudniał Generalności rozstrzygnięcie tego sporu, nie przysyłając, mimo nakazu, aktów dotyczących elekcji Sieraszewskiego; nasyłał natomiast razem z in. w imieniu Izby Kons. liczne na regimentarza żale. Na zjeździe wschowskim 7 XII 1771 wystąpił ostro przeciwko potwierdzeniu władzy regimentarskiej Sieraszewskiego i przeszkodził mu w złożeniu przysięgi. Niefortunna elekcja Sieraszewskiego nie została wciągnięta do aktów, co wywołało z kolei ostre wystąpienie regimentarza, który oskarżył D-go w dwóch manifestach (20 XII 1771 i 11 II 1772) o sfałszowanie laudum. Oskarżenie to posłużyło na drugim zjeździe wschowskim 11 II 1772 do publicznego wystąpienia przeciwko Izbie Konsyliarskiej. Zaremba stłumił opozycję, usunął wrogich konsyliarzy, pozbawił D-o sekretarstwa, zabierając mu siłą archiwum Izby. Nic już nie pomogły remonstracje o nielegalności uchwał wschowskich oraz żądania przywrócenia odebranych godności oraz ubezpieczenia D-mu kancelarii konsyliarskiej i ksiąg, które »gorzej jak gdyby się nieprzyjacielowi dostały«. Dzięki zapobiegliwości, intratnemu stanowisku pisarza i bogatemu ożenkowi, D. doszedł z czasem do wielkiej fortuny. Wymazawszy skrupulatnie z kart swego życia epizod barski, tym intensywniej poświęcił się pracy w majątkach: Choryni, Graniczniku, Grabianowie, Więckowicach, Więckówku, Brodowie, Pogorzeli, Głuchowie i Gimienicach. Był najwybitniejszym przedstawicielem swego rodu aż do czasów praprawnuka Jarogniewa. Zmarł w Choryni 3 VIII 1795, osierociwszy żonę Wiktorię z Bielińskich († 1801) i ośmioro nieletnich dzieci, które rozdrobniły wielką schedę ojcowską.
Boniecki; Uruski; Żychliński, XXV 17; Konopczyński, Konfederacja barska, 2. t., W. 1936–38; Wybicki, Życie moje, Kr. (opr. Skałkowski). – Arch Państw. w P.: Akta hipoteczne Choryni; Inscr. Posn. nr 1363 f. 105; Relac. Vschov. nr 188 f. 281’, 308 i 313; Tow. Przyj. Nauk. w P. rkp. nr 10 f. 66; Listy Generalności do Izby Konsyliarskiej, Sieraszewskiego, Zaremby, Drwęskiego i in. w Tow. Przyj. Nauk w Wil. Protokół General. rkp. 94 i 95; P. A. U. w Kr. rkp. nr 319 f 23; B. Polska w Paryżu rkp. 1087 zwłaszcza f. 30 i 56.
Wacław Szczygielski