Sekutowicz Stanisław (1907–1944), zoolog, fotografik. Ur. 17 XI we wsi Brodeckie (pow. Berdyczów) na Ukrainie, był synem Stefana Franciszka, właściciela majątku na Lubelszczyźnie, i Heleny z Mataszewskich.
S. rozpoczął naukę w r. 1919 w III Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego w Warszawie, ale w r. 1921 przeniósł się do Turku, gdzie jego matka otrzymała posadę nauczycielki, i tam uzyskał świadectwo dojrzałości w r. 1925 w koedukacyjnym gimnazjum Tow. Szkolnego. Od t.r. studiował nauki przyrodnicze na Uniw. Warsz. i specjalizował się z zoologii. Pod kierunkiem Konstantego Janickiego napisał w r. 1932 rozprawę Badania nad rozwojem i biologią Caryophyllaeus laticeps (Pallas) opublikowaną po niemiecku w ,,Mémoires de l’Académie Polonaise des Sciences et des Lettres, Série B: Sciences Naturelles” (1934 nr 6) i na jej podstawie uzyskał w r. 1934 stopień doktora filozofii w zakresie zoologii. Równolegle S. zajmował się fotografią, praktykując w Zakładzie Fizyki Uniw. Warsz. i pracując w dziale optycznym firmy «Berent i Plewiński». Specjalizował się w fotografii naukowej i zyskał sobie opinię jednego z najlepszych mikrofotografów w Polsce. W serii „Szkolny atlas zwierząt krajowych” wydał dwie książki bogato ilustrowane w większości jego zdjęciami: Gady-płazy (Lw. 1938) i Ryby (Lw. 1938).
Dn. 1 IV 1938 S. został asystentem w nowo powstałym (1937) Dziale Pszczelarskim Państwowego Instytutu Nauk Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach. Tam we współpracy z Antonim Demianowiczem zajął się metodami gospodarki pasiecznej, a zwłaszcza dawnymi technikami bartnymi i pszczelarskimi. Odnalazł m.in. nieznany typ ula «huculskiego», oryginalne ule pniowe sidzińskie, klejma (znamiona) bartne w Puszczy Grodzieńskiej, a także odkrył nieznany literaturze przedmiotu rejon gospodarki bartnej w okolicy Sarn. Dzięki licznym podróżom naukowym po Polsce zgromadził duży zbiór fotografii zabytkowych obiektów pszczelarskich (drzewa bartne, kłody dziuplane czy bezdenki), a także zdjęć dotyczących życia pszczół. W r. 1938 zrealizował film pt. Bartnictwo Puszczy Grodzieńskiej, który stał się atrakcją XII Międzynarodowego Kongresu Pszczelarskiego w Zurychu (1939). Był członkiem komitetu redakcyjnego powstałego w r. 1938 czasopisma „Pasieka”. Opublikował w nim kilka artykułów, m.in. Znaki krzyża na ulach kłodowych i narzędziach pszczelarskich (1938 nr 12), O zapylaniu czerwonej koniczyny przez pszczoły (1939 nr 1), Pozostałości dawnego bartnictwa w Polsce (tamże).
S. wziął udział w kampanii wrześniowej 1939 r. i po zakończeniu walk dotarł do Francji, gdzie wstąpił do organizującego się polskiego lotnictwa. Następnie w Anglii odbył dodatkowy kurs obserwatorów lotniczych i w stopniu kapitana pilota służył jako instruktor nawigacyjny w 6. Jednostce Szkolenia Operacyjnego (Operation Training Unit) w Silloth (półn. Anglia). Zginął na Morzu Irlandzkim 5 V 1944 wraz z całą załogą samolotu bombowego «Wellington» podczas lotu treningowego. Pomimo poszukiwań ciała nie odnaleziono. Był odznaczony Krzyżem Walecznych (1943) i Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (pośmiertnie).
Zgodnie z wolą S-a, zgromadzony w Anglii księgozbiór z zakresu zoologii i nauk pokrewnych wzbogacił po wojnie bibliotekę Zakładu Zoologii Uniw. Warsz.
W małżeństwie zawartym w r. 1934 z Antoniną ze Stacewiczów (ur. 1913), uczestniczką powstania warszawskiego i jeńcem obozu w Oberlangen, miał S. córkę Magdalenę (ur. 1935), która zginęła pod gruzami zbombardowanego domu przy Al. Niepodległości 78 podczas powstania warszawskiego; po śmierci S-a wdowa wyszła za mąż za Jerzego Łuczyc-Wyhowskiego, prawnika.
Encyklopedia pszczelarska, W. 1989 (fot.); Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Słown. biologów; Katalog wydawnictw Polskiej Akademii Umiejętności 1873–1947, Kr. 1948 I–II; – Księga lotników polskich poległych, zmarłych i zaginionych 1939–1946, W. 1989 s. 473; Mącznik H., Pracownicy Instytutu Puławskiego w latach międzywojennych (1917–1939), Puławy 1983 s. 139; – Demianowicz A., Wspomnienia o polskim badaczu, „Pasieka” 1947 nr 8–12 s. 193–6; – Informacje Krzysztofa Ćwiertniewskiego z Ł.
Stanisław Sroka