Boniecki-Fredro Edward Adam Teodoryk (1868–1924), ziemianin, ur. 1 VII w Warszawie, syn Michała i Marji z Jaroszyńskich, nauki pobierał u oo. jezuitów w Tarnopolu. W r. 1890 objął majątek Kuźmińce na Podolu, gdzie oddał się intensywnej pracy społecznej, szczególnie od r. 1905. Założył szereg Kółek Rolniczych, Bank Spółdzielczy w Kuźmińcach, był wiceprezesem podolskiego Towarzystwa Rolniczego w Winnicy. Z chwilą utworzenia ziemstw objął funkcję przewodniczącego komisji budowlanej. Praca jego społeczna miała na celu wzmocnienie żywiołu polskiego na kresach wschodnich. W czasie wojny był komisarzem polskiego komitetu wykonawczego na Rusi na powiat hajsyński. Na tem stanowisku otoczył opieką szkolnictwo i czytelnie polskie, a także zorganizował opiekę nad uchodźcami wojennymi z Galicji. W r. 1919 zmuszony opuścić Podole przybył do Warszawy, gdzie objął stanowisko skarbnika Polskiego Czerwonego Krzyża. W jesieni tegoż roku sprawował mandat delegata rządu polskiego na Wołyniu, a w roku następnym został mianowany wicewojewodą wołyńskim. Po rezygnacji z tego stanowiska był naczelnikiem Izby Skarbowej w Kamieńcu Podolskim. Pod naporem wojsk bolszewickich ewakuował Izbę do Częstochowy i tam ją zlikwidował. Od r. 1920 gospodarował w majątku Rożów-Potworów w ziemi radomskiej, gdzie zmarł 22 IX 1924. Odznaczał się szczególnem przywiązaniem do kościoła katolickiego i był tajnym szambelanem papieskim.            

Red.