Rumun Edward, krypt.: E. R., pseud.: Numida, Ostrowidz (1892–1942? 1945?), dziennikarz, redaktor naczelny „Polski Zachodniej”. Ur. 4 X w Krakowie.

R. wychowywał się we Lwowie, gdzie po ukończeniu gimnazjum studiował na Wydz. Prawa Uniw. Lwow. W okresie gimnazjalnym był członkiem koła organizacji niepodległościowej «Zarzewie». W r. 1920 przyjechał na Górny Śląsk w odpowiedzi na apel Polskiego Komisariatu Plebiscytowego w Bytomiu. Został kierownikiem sekcji prasy polskiej w Wydz. Prasowym Komisariatu. Jako autor artykułów politycznych używał pseud. Numida. Po plebiscycie (20 III 1921) wrócił R. do Lwowa; został tu publicystą „Kuriera Lwowskiego”. Był też związany z Tow. Straży Kresowej, założonym przez Organizację Młodzieży Narodowej i prowadzącym akcję prasowo-propagandową w północno-wschodniej Polsce, będącej głównym terenem działania Towarzystwa.

Dn. 17 II 1924 przyjechał R. na Śląsk Opolski, by pomóc tamtejszej prasie polskiej (sprawą tą było zainteresowane Min. Spraw Zagranicznych). Przez kilkanaście miesięcy R. redagował pisma wydawnictwa polskiego «Nowiny» w Opolu, kiedy zaś Związek Polaków w Niemczech kupił od Adama Napieralskiego największe wydawnictwo polskie w Niemczech – bytomskiego «Katolika», R. został 5 VII 1925 redaktorem naczelnym „Katolika Codziennego”.

Na początku grudnia 1926 wrócił R. do Polski i osiadł w Katowicach, obejmując stanowisko redaktora naczelnego w dzienniku „Polska Zachodnia”, faktycznym organie prasowym woj. śląskiego Michała Grażyńskiego. W sanacyjnym bloku Polskiego Zjednoczenia Pracy przed wyborami komunalnymi 1927 r. w woj. śląskim R. reprezentował Związek Naprawy Rzeczypospolitej. Działał w Stowarzyszeniu Uczestników Ruchu Niepodległościowego «Zarzewie», założonym w r. 1930 przez Eugeniusza Kwiatkowskiego. Uczestniczył w r. 1936 w zjeździe na 50-lecie «Zetu» w Warszawie.

Jako redaktor naczelny „Polski Zachodniej” realizował R. założenia polityczne sanacji utożsamionej na Śląsku przede wszystkim z wojewodą Michałem Grażyńskim. Zwalczał Wojciecha Korfantego i całą opozycję antyrządową. Zarazem ostro przeciwstawiał się antypolskim wystąpieniom Volksbundu i hitlerowskiej Jungdeutsche Partei, kierowanej przez R. Wiesnera z Bielska oraz jej organu prasowego „Der Aufbruch”. Przyczyniło się to – w wyniku nacisków ambasadora niemieckiego w Warszawie H. von Moltkego – do zwolnienia R-a od 1 X 1938 ze stanowiska redaktora naczelnego „Polski Zachodniej”. R. został wówczas pracownikiem Wspólnoty Interesów Górniczo-Hutniczych w Katowicach. Po wybuchu drugiej wojny światowej uszedł z rodziną do Lwowa. Stamtąd został wywieziony do ZSRR. W r. 1941 wyjechał do Iranu. Data i miejsce śmierci R-a nie są pewne. Wg B. Olszewicza zmarł jesienią 1945 w Palestynie, wg R. Hajduka w r. 1942 w Teheranie.

R. był żonaty ze Stellą z Rossowskich (ur. 1893), córką Stanisława Rossowskiego (zob.) i Berty.

Fot. zbiorowa w: Dziesięciolecie Polski Odrodzonej; – Olszewicz, Lista strat kultury pol.; – Długajczyk E., Sanacja śląska 1926–1939, Kat. 1983; Hajduk R., Od „Nowin” do „Trybuny”, Kat. 1970 s. 210; Karuga W., Organizacja Polskiego Komisariatu Plebiscytowego dla Górnego Śląska, Opole 1966 s. 28; Orzechowski M., Wojciech Korfanty, Wr. 1975; Paczkowski A., Prasa polska w latach 1918–1939, W. 1980; Piskorski T., W pięćdziesiątą rocznicę powstania „Zetu”, W. 1937; Smołka L., Prasa polska na Śląsku Opolskim 1922–1939, W.-Wr. 1976; Zieliński W., Polska i niemiecka propaganda plebiscytowa na Górnym Śląsku, Wr. 1972 s. 126; – Malczewski K., Ze wspomnień śląskich, W. 1958 s. 285; Renik J., Od kaszty do pióra, Kat. 1967 po s. 80 wspólna fot., s. 85–6, 90–1, 103, po s. 128 wspólna fot., s. 180–1; – „Wiek Nowy” 1922 nr 6224 s. 9; – AAN: Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Opolu 124 s. 46–47; AP w Opolu: Nadprezydium Prowincji Górnośląskiej 218 s. 64, 69; AP we Wr.: Rejencja Opolska I 12490 (bez. pag.).

Leonard Smołka