Sembrat Halina Franciszka Romualda (1908–1974), pianistka, kompozytorka. Ur. 14 V w Krakowie, była córką Franciszka i Romualdy z Suchcitzów, siostrą Kazimierza (zob.).
S. chodziła do szkoły i gimnazjum ss. urszulanek i św. Jadwigi w Krakowie, gdzie zdała maturę w r. 1925. Od wczesnego dzieciństwa wykazywała zdolności muzyczne i pobierała lekcje gry fortepianowej. Pierwszy koncert dała w Bielsku w r. 1924. W l. 1925–9 studiowała w Konserwatorium Muzycznym w Krakowie, które ukończyła ze złotym medalem. Jednocześnie była uczennicą pianisty Egona Petriego. W r. 1927 ponownie występowała w Bielsku, grając „Koncert fortepianowy Es-dur” F. Liszta. W r. 1929 wystąpiła z koncertem utworów Liszta, I. Albeniza i S. Prokofiewa w radiu krakowskim. Dalsze studia odbywała w Berlinie pod kierunkiem A. Schnabla (fortepian) i H. Leichtentritta (teoria i kompozycja). W r. 1932 zdobyła II nagrodę fortepianową w konkursie radia krakowskiego, a w r. 1933 uzyskała II dyplom w międzynarodowym konkursie w Wiedniu. W okresie 1932–9 S. koncertowała w Krakowie, Warszawie, Berlinie, Brukseli i Oslo. Była szczególnie życzliwie przyjmowana w Niemczech, gdzie po koncercie w maju 1934 w berlińskiej sali Beethovena krytycy pisali o S. jako «szopenistce pierwszej rangi». Ponownie występowała w Berlinie w r. 1936: dawała koncerty w radiu berlińskim oraz grała dla filmów niemieckich. Nie brała udziału w konkursach chopinowskich w Warszawie. Krytycy polscy zaliczali S. do czołowych pianistek polskich młodego pokolenia. W l. 1938–9 zwiększyła się liczba jej koncertów w radiu polskim, szczególnie krakowskim. W r. 1938 w Krynicy koncertowała dla akcji charytatywnej «Pomoc Zimowa». Latem 1939 występowała w Norwegii, gdzie przyjęto ją tak przychylnie, że przygotowano nową turę norweską na zimę 1939/40, czego realizację uniemożliwił wybuch wojny.
Okres okupacji niemieckiej S. przeżyła w Krakowie. Od marca 1941 występowała w Filharmonii Generalnego Gubernatorstwa (GG) w «koncertach dla Polaków», grając utwory Liszta, F. Chopina, L. van Beethovena, W. A. Mozarta, R. Schumanna i M. de Falli. Dn. 5 V 1944 po raz pierwszy publicznie S. zagrała własną kompozycję na fortepian, Elegię d-moll. W r. 1944 dała cykl koncertów organizowanych przez Radę Główną Opiekuńczą na cele charytatywne.
Po wojnie S. koncertowała w Krakowie (gdzie nadal mieszkała), w Łodzi, Katowicach i Toruniu, a także w Pradze, Karlovych Varach i Oslo w r. 1946. Występowała z koncertami w Polskim Radio. Krytycy jednakże coraz częściej krytykowali S. – jej nerwowość w graniu, zbyt szybkie tempo i blade wykonanie. Ostatnie koncerty dała w rozgłośni krakowskiej Polskiego Radia w l. 1949 i 1950. Do przerwania jej działalności estradowej przyczyniły się także restrykcje ze strony władz w związku z przeszłością S. (studia i sukcesy berlińskie, wojenne koncerty w Filharmonii GG). Uniemożliwiano jej publiczne występowanie w większych, a nawet średnich miastach. Próby wyjazdu z kraju nie udały się.
S. była również kompozytorką. Oprócz wspomnianej Elegii napisała: Wariacje fortepianowe, Uwerturę, sześć Fug i Sonatinę na klarnet i fortepian, dotychczas nie grane i nie wydawane (rękopisy w posiadaniu rodziny). W r. 1969 uzyskała azyl polityczny w Anglii. Zamieszkała w Londynie, gdzie na skutek obrażeń w pożarze zmarła 15 II 1974. Ciało zostało spopielone w krematorium Honor Oak w płd. Londynie.

Alink G., International Piano Competitions, [b.m.w.] (Węgry) 1990 II; Lachowicz S., Muzyka w okupowanym Krakowie, Kr. 1988; Wroński T., Kronika okupowanego Krakowa, Kr. 1974; ,,Goniec Krak.” 1941 nr 174; „Ilustr. Kur. Codz.” 1936 nr 342; – Arch. S. w posiadaniu rodziny; – Informacje siostry S., Zofii Niewiadomskiej.

Andrzej Suchcitz