Kaczyńska Halina (1894–1936), pedagog, działaczka oświatowa. Ur. 23 I, była córką Edwarda i Anny z Chraniewiczów. Szkołę średnią ukończyła w Tyflisie, a następnie w l. 1912–3 studiowała na Wyższych Kursach dla Kobiet im. A. Baranieckiego w Krakowie, działając równocześnie w Tow. Wzajemnej Pomocy Kursów im. Baranieckiego, w Tow. Szkoły Ludowej oraz w «Zjednoczeniu» narodowo-demokratycznym. W r. 1913 przeniosła się do Petersburga, gdzie współpracując z biskupem A. Małeckim organizowała tajne kursy i komplety jęz. polskiego dla dzieci i dorosłych. W r. 1914 studiowała jęz. francuski na kursach Babryszczewa-Puszkina w Petersburgu i w celu uzupełnienia znajomości tego języka wyjechała do Szwajcarii i Francji. Po wybuchu wojny t. r. wróciła okrężną drogą do Petersburga, gdzie wznowiła działalność pedagogiczną. W r. 1915 K. została kierowniczką prywatnej szkoły Polskiej Macierzy Szkolnej, a w r. 1917 kierowała polską szkolą powszechną na Piaskach w Petersburgu. Od r. 1914 działała w prawicowej organizacji Zjednoczenie Młodzieży Narodowej im. Adama Mickiewicza, które było petersburskim oddziałem Związku Młodzieży Polskiej tzw. ZET-u; w organizacji tej była członkiem Rady Nadzorczej. Była również członkiem Polskiej Społeczności Akademickiej w Petersburgu oraz Zrzeszenia Studentek Polek «Spójnia». Należała do Stowarzyszenia Nauczycielstwa Polskiego. Działała bardzo czynnie w harcerstwie polskim w Petersburgu.
W r. 1918 K. wyjechała na Kaukaz, a w r. 1920 przybyła do Warszawy. W t. r. prowadziła kantynę żołnierską, organizując jednocześnie pracę oświatową w wojsku i prowadząc kursy dla analfabetów. W r. 1921 przebywała w Warszawie na kursie dla instruktorek oświatowych, a następnie była kierowniczką punktu wymiany jeńców w Równem. W l. 1922–3 studiowała w Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. W r. 1923 rozpoczęła pracę w Wilnie, w Szkole Specjalnej nr 2 dla dzieci upośledzonych umysłowo, a wkrótce potem objęła funkcję kierowniczki tej szkoły i pełniła ją aż do śmierci. Dla pogłębienia studiów wyjeżdżała do Brukseli do zakładu wybitnego pedagoga belgijskiego Owidiusza Decroly, który wywarł silny wpływ na jej poglądy i metody pedagogiczne. K. była jedną ze współzałożycielek, a następnie sekretarką Tow. Nowoczesnego Wychowania w Wilnie, przewodniczącą oddziału wileńskiego Stowarzyszenia Kobiet z Wyższym Wykształceniem, a także jedną z organizatorek sanacyjnego Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet w Wilnie, w którym pełniła funkcje członka Zarządu Wojewódzkiego oraz kierownika Referatu Wychowania Polityczno-Obywatelskiego. Odznaczona była Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarła w Wilnie 25 VI 1936 r.
Wspomnienia z życia H. K-iej, Wil. 1938 (fot.); – J., H. K., „Kur. Wil.” R. 13: 1936 nr 181 s. 7; „Słowo” R. 15: 1936 nr 174 s. 5; Suchocka J., Moje wspomnienia o H. K-iej, „Kur. Wil.” R. 13: 1936 nr 181 s. 7; Śp. H. K., „Słowo” R. 15: 1936 nr 175 s. 5; Śp. H. K, „Szkoła Specjalna” T. 13: 1936/7 nr 2 s. 123.
Stanisław Konarski