Badeni Ignacy (1786–1859), z rodziny szlacheckiej potwierdzonej w szlachectwie na sejmie warszawskim 1768 r. Ur. w Warszawie jako syn Stanisława Badeniego, szambelana Stanisława Aug., regenta Kanc. Mniejszej Kor., i Katarzyny ze Stadnickich. Wykształcenie średnie i wyższe (prawo) otrzymał w Krakowie. Służbę publiczną rozpoczął w Wiedniu, gdzie w Kancelarji Nadwornej przez dwa lata (1808–1809) był referentem. W r. 1810 przeniósł się do służby administr. w Ks. Warszawskiem i w ciągu tegoż roku był kolejno członkiem Rady Powiatowej pow. krakowskiego, asesorem Prefektury Dep. Krakowskiego, wreszcie radcą Prefektury i p. o. prefekta Dep. Krakowskiego. W kwietniu 1817 r., po przekształceniu prefektur na komisje wojewódzkie, został mianowany p. o. prezesa Komisji Wojewódzkiej Sandomierskiej, a w czerwcu 1817 r. prezesem tejże Komisji. W kwietniu 1821 został zwolniony na własną prośbę z tego stanowiska z wyrażeniem mu uznania. W maju 1826 r. mianowany radcą stanu i generalnym dyrektorem funduszów w Kom. Rz. W. R. i O. P., pozostawał na tem stanowisku do 25 XII 1830 r. Podczas wojny pol. ros. 1831 r. w styczniu t. r. powołany na członka Komisji potrzeb Wojska, w marcu mianowany został przez Rząd Nar. podintendentem, a w czerwcu, po śmierci intendenta generalnego, sen. kaszt. Bnińskiego, zastępcą intendenta generalnego. Funkcje te pełnił do połowy sierpnia 1831 r. Po upadku powstania listopadowego pozostał w Warszawie i we wrześniu 1831 r. powrócił na swe dawne stanowisko generalnego dyrektora funduszów w K. R. W. R. i O. P. W maju 1833 r. mianowany dyrektorem Wydziału Wyznań Rel. i Ośw. Publ. w Kom. Rządowej Spraw Wewnętrznych, Duchownych i Oświecenia Publicznego, w styczniu 1835 przeniesiony został na stanowisko dyrektora Wydziału Administracji Ogólnej w tejże Komisji. W marcu 1847 r. otrzymał rangę tajnego radcy. W listopadzie 1848 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł w Warszawie 3 XI 1859 r. Ze związku małżeńskiego z Juljanną z Walewskich miał dwóch synów, Atanazego i Seweryna, oraz dwie córki, Celinę (Franciszkową Rzewuską) i Rozalję (Adamową Walewską). Sumienny i gorliwy urzędnik, żywił B. zamiłowania literacko-filozoficzne, łącząc je z uzdolnieniem poetyckiem. Jako pisarz był raczej tłumaczem, niż twórcą oryginalnym. Już w r. 1805 ogłosił wierszem Powitanie podczas uroczystego wjazdu do katedralnej stolicy X. Andrzeja Gawrońskiego bpa Krakowskiego. W r. 1819 w tomie IV »Rocznika T-wa Nauk. Krakowskiego«, którego to T-wa był członkiem czynnym od chwili jego utworzenia, tj. od r. 1816, zamieścił obszerny (s. 151–195) Nekrolog dla Hugona Kołłątaja… Po przejściu na emeryturę poświęcił się całkowicie pracy pisarskiej. Wtedy to w r. 1851 ogłosił przekład 5-aktowej tragedji Buisson’a pt. Nadir czyli Thamasp Kouli Khan, a w r. 1853 wydał Badania filozoficzne o chrystjanizmie, będące tłumaczeniem wydanego w latach 1842–1845 obszernego dzieła prawnika i filozofa Augusta Nicolas: »Etudes philosophiques sur le christianisme«. W r. 1854 w opublikowanem w Warszawie u Strąbskiego pomnikowem wydaniu dzieł Kopernika zamieścił (s. 553–562) własny wierszowany przekład Kopernikowego poematu religijnego »Septem Sidera«. Przełożył również powieść Armanda de Pontmartin pt. »On perły szuka« (1856), wreszcie w r. 1858 na rok przed śmiercią ogłosił oryginalny utwór wierszowany: Dumania nad prawdą o duszy i Bogu.
»Kurj. Warsz.« r. 1831, nr 23, r. 1859, nr 292; Enc. Org.; W. Enc. Il.; »Dz. Powsz. Kraj.« 1831, passim; Manteuffel Tad., Centralne władze oświatowe na terenie b. Król. Kongr. 1807–1915, W. 1929; Arch. Skarb. w W., Akta b. Kom. Emeryt., nr 1096; Arch. Akt Daw. w W., Skorowidz uczest. powst. 1830/31, poz. 370; Źródła do dziejów wojny pol. ros. 1830/31 r., wyd. Pawłowski Br., W. 1932, II 8; »Rocznik T-wa Nauk. Krak.«, IV; Boniecki, Herbarz; Volum. legum., wyd. Ohryz., VII 375.
Wincenty Łopaciński