Morawski Jan Emanuel Sylwester (1867–1929), generał brygady WP, topograf wojskowy. Ur. 2 I w Pokrowce w woj. lubelskim, był synem Jana i Stanisławy z Hassewiczów. Pochodził z rodziny szlacheckiej. Siedmioklasową szkołę realną ukończył w Łowiczu, po czym wstąpił w r. 1886 do armii rosyjskiej, w której służył 30 lat. W l. 1887–9 był junkrem w Wojskowej Szkole Topografów w Petersburgu. Po siedmiomiesięcznej służbie w stopniu podporucznika w gwardyjskim moskiewskim pułku piechoty otrzymał przydział do Zarządu Pomiarów Południowo-Zachodniego Okręgu w Warszawie jako topograf (1890–7); przez kolejne 8 lat w tymże okręgu warszawskim był kartografem, a następnie kierownikiem prac topograficznych. W r. 1898 awansował na kapitana. W maju 1905 wysłano go do Mandżurii na stanowisko kierownika robót topograficznych przy Sztabie Głównodowodzącego Wojskami na Dalekim Wschodzie. Po zakończeniu wojny rosyjsko-japońskiej został w październiku 1906 przeniesiony najpierw do Grodna, a następnie do Odessy. W n. r. został podpułkownikiem. Od czerwca 1909 do października 1910 M. był członkiem Komisji Międzynarodowej i kierownikiem prac przy ustalaniu granicy pomiędzy Rosją a Rumunią. Następnie kierował pracami topograficznymi w Południowej Rosji i tamże pozostawał podczas pierwszej wojny światowej; przez pięć miesięcy w r. 1917 przebywał na froncie północnym. T. r. awansował do stopnia pułkownika. W grudniu 1917 wrócił na front rumuński i stamtąd zgłosił się do formacji polskich, organizowanych w Odessie. W formacjach tych był od końca grudnia t. r. do 20 IV 1918, tzn. do chwili ich demobilizacji, zastępcą dowódcy p. strzelców i naczelnikiem kursów oficerskich. Następnie został zastępcą naczelnika Wydziału Kartograficznego, po czym pracował w Głównym Zarządzie Geodezyjnym w Kijowie.
Jeszcze t. r. przybył M. do Warszawy. W Wojsku Polskim został 13 I 1919 komendatem Oficerskich Kursów Mierniczych, a w marcu jednocześnie szefem sekcji geodezyjno-kartograficznej w Wojskowym Instytucie Geograficznym (WIG). Przez sześć tygodni zastępował czasowo szefa tegoż Instytutu. Przełożeni różnie M-ego oceniali. Na ogół przeważała o nim jako topografie opinia ujemna. Prawdopodobnie w związku z zarzutem o niezbyt wysokim stopniu fachowości dostał M. przydział 1 X 1919 do stacji zbornej w Warszawie. Na własną prośbę otrzymał w lutym 1920 etatowe stanowisko szefa sekcji topograficznej w WIG. T. r. (9 VI) został zweryfikowany w stopniu pułkownika. Stopień generała brygady uzyskał 1 VI 1922 z równoczesnym przeniesieniem w stan spoczynku. Minister spraw wojskowych pozostawił go jednak w służbie czynnej na przeciąg jednego roku. Zmarł M. 7 V 1929 w Warszawie. Odznaczony był licznymi orderami rosyjskimi.
M. ożeniony w r. 1901 z Aleksandrą Franciszką Kopystyńską, dzieci nie miał.
Dziennik Personalny [Wyd.] Min. Spraw Wojsk. 1920 nr 21 z 9 VI, 1923 nr 2 z 6 I, 1930 nr 7 z 25 III; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – Krassowski B., Polska kartografia wojskowa w latach 1918–1945, W. 1974 s. 45–7, 105, 328; – CAW: Akta personalne M-ego.
Piotr Stawecki