Śliwiński Tadeusz Franciszek (1880—1954), inżynier chemik, technolog cukrownictwa.
Ur. w Warszawie, był synem Artura (1839—1913), powstańca styczniowego, właściciela (do ok. r. 1880) majątków Ruszki i Wyrów w pow. kutnowskim, potem w Warszawie współzałożyciela Tow. Wioślarskiego (1882) i Tow. Śpiewaczego «Lutnia» (1886), oraz Marii z Zielińskich (zm. 1936). Miał braci: Stefana, lekarza, Artura (zob.), Stanisława (zob.) i Andrzeja oraz siostry Marię i Emilię.
Ś. studiował na Wydz. Chemicznym Szkoły Politechnicznej we Lwowie i w r. 1907 uzyskał dyplom inżyniera chemika. Potem pracował na Ukrainie jako chemik kolejno w cukrowniach w Kujanówce i Rohoźnie; następnie był dyrektorem cukrowni «Sobolówka». Od r. 1910 współpracował z wydawaną w Warszawie „Gazetą Cukrowniczą”. W r. 1919 zakończył pracę na Ukrainie i wrócił do Warszawy.
W r. 1921 objął Ś. w Warszawie dyrekcję Centralnego Laboratorium Cukrowniczego. Równocześnie działał w powstałym w r. 1919 przy Stow. Techników Polskich Kole Techników Cukrowników; w l. 1923—6 był jego wiceprezesem. Wygłaszał referaty na konferencjach i zjazdach cukrowników, m.in. w r. 1923 na Zjeździe Chemików Polskich (Melas jako surowiec dla przemysłu chemicznego, W. 1923) i w r.n. na Zjeździe Naukowej Organizacji Pracy (Naukowa organizacja pracy w przemyśle cukrowniczym). Opublikował też książkę Chemiczny przemysł w Polsce (W. 1923) i broszurę Marnotrawstwo transportu (Przyczynek do racjonalnej organizacji pracy w przemyśle cukrowniczym) (W. 1925). Dorobek naukowy kierowanej przez siebie placówki przedstawił w publikacji Prace Centralnego Laboratorium Cukrowniczego 1923—24 (W. 1925). W l. 1924—30 wchodził w skład komitetu redakcyjnego „Gazety Cukrowniczej”, potem nadal w niej publikował.
W r. 1925 został Ś. dyrektorem cukrowni «Gniezno» w Gnieźnie; wprowadził nowe metody technologiczne i urządzenia techniczne. Zorganizował laboratorium p.n. Stacja Melasowa, w którym prowadził prace nad wykorzystaniem melasy — produktu ubocznego cukrowni. Pod jego kierunkiem opracowano tam metody otrzymywania z melasy węgla aktywnego o nazwie karbomel oraz produkcji gliceryny drogą fermentacji (obie metody otrzymały patenty RP). W r. 1928 opatentował «sposób i trzęsakowe urządzenie do segregacji cukru przez oddzielenie asortymentów w kolejności: grudki i zlepki, kryształy: gruby, średni i drobny, oraz grysik z pyłem». Sortowniki tego typu zastosowano w cukrowniach: «Miejska Górka» (pow. rawski), «Wieluń», «Żnin» oraz «Podole» w Berezowicy Wielkiej (pow. tarnopolski). Ś. wszedł w skład Kuratorium Inst. Przemysłu Cukrowniczego, powstałego w r. 1927 z Centralnego Laboratorium Cukrowniczego. Opublikował pracę Postępy techniczne w polskim przemyśle cukrowniczym w ostatnich dziesięciu latach („Przem. Chem.” R. 18: 1934 z. 10—12, wyd. osobne, W. 1935), a na Zjeździe Techników Cukrowników podczas Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu w r. 1929 wygłosił referat Zużytkowanie cukru do celów technicznych. W r. 1938 przeszedł na stanowisko dyrektora w podwarszawskiej cukrowni «Józefów» z zadaniem jej rozbudowy i modernizacji. Pracował tam również podczas okupacji niemieckiej, do czasu zwolnienia przez zarząd niemiecki w r. 1942. Rekomendowany przez brata, Stanisława, podjął wtedy pracę naukową w Inst. Przemysłu Cukrowniczego.
Po wojnie kierował Ś. przez rok cukrownią «Środa» w Wielkopolsce, a następnie w r. 1946 został naczelnikiem Wydz. Technicznego Centralnego Zarządu Przemysłu Cukrowniczego w Warszawie. Wznowił działalność w Kole Techników Cukrowników, reaktywowanym w r. 1946 p.n. Stow. Pracowników Technicznych Przemysłu Cukrowniczego i przez kilka lat przewodniczył jego Komisji Wydawniczej. Opublikował broszurę Oszczędność w cukrownictwie (W. 1946) oraz pracę Praktyczne wskazania z technologii cukrowniczej (W. 1946—7 I—II). Do r. 1947 współpracował z „Gazetą Cukrowniczą”; ogółem opublikował tam 36 artykułów (osiemnaście dotyczących procesów technologicznych cukrowni, dziewięć w sprawie wykorzystania melasy oraz dziewięć z zakresu organizacji pracy i ogólnej działalności cukrowni). Z języka rosyjskiego przetłumaczył pracę P. W. Gołowina „Technologia cukrownictwa” (W. 1952). Gdy w r. 1947 pożar zniszczył cukrownię «Józefów», zainicjował wybudowanie w tym miejscu wytwórni gliceryny i drożdży piekarskich z melasy; był współautorem jej projektu technicznego, a od r.n. (w okresie budowy, rozruchu i początku działalności) także dyrektorem; następnie sprawował tam funkcję doradcy technicznego. Zmarł 10 VII 1954, został pochowany na cmentarzu w Milanówku (kw. XI rząd Al. B grób 2). Był odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Niepodległości.
Ś. był dwukrotnie żonaty. W pierwszym małżeństwie z Wandą Drozdowicz miał córkę Irenę. W drugim małżeństwie z Marią Bensek miał syna Zbigniewa Bogumiła (1924—2003), pianistę, profesora Akad. Muzycz. w Gdańsku, i córkę Barbarę.
Za opracowanie metody oraz uruchomienie produkcji gliceryny przyznano Ś-emu pośmiertnie, w r. 1955, zespołową nagrodę państw. III st.
Cmentarz w Milanówku. Przewodnik biograficzny, Milanówek 2009 s. 335; Nagrody państwowe w latach 1948—1980. Informator, Wr. 1983; Słown. techników, z. 2; — Czekaj K., Artur Śliwiński (1877—1953). Polityk, publicysta, historyk, W. 2011; Dzieje cukrownictwa w Polsce, Red. C. Łuczak, P. 1981 s. 143—6, 148; Inżynierowie polscy w XIX i XX wieku, Red. J. Piłatowicz, W. 1997 V; Kowalewski Z., Stowarzyszenie Techników Cukrowników. Rys historyczny, W. 1959 s. 25, 37, 39, 41, 47, 50 (fot. na zbiorowej wkładce po s. 32); Pół wieku działalności Stowarzyszenia Techników Cukrowników 1919—1969, W. 1969 s. 20—1, 43, 46, 97, 146, 152, 168; — „Gaz. Cukrownicza” R. 56: 1954 nr 10, 11, 12 s. 24 (wspomnienie pośmiertne).
Stanisław Tadeusz Sroka