Korniłowicz Władysław Emil (1884–1946), ksiądz, kapelan Zakładu dla Ociemniałych w Laskach, założyciel i redaktor „Verbum”. Był synem znanego psychiatry Edwarda Korniłowicza i Wiktorii z Pollów, bratem Rafała, Tadeusza i Kazimierza. Ur., jako trzeci z kolei, 5 VIII w Warszawie. W r. 1898 został usunięty z gimnazjum za wystąpienie w obronie języka polskiego. Dzięki stosunkom ojca ukończył szkołę realną. W szkole kierował kołem młodzieży «Filarecja», zwanym popularnie «Korniłowiczarnią», którego celem było krzewienie życia religijnego. W r. 1903 rozpoczął studia przyrodnicze w Zurychu, w 1905 wstąpił do Seminarium Duchownego w Warszawie. W r. n. przeniósł się do Fryburga Szwajcarskiego, gdzie kontynuował studia filozoficzne i teologiczne, osiągając stopień licencjata teologii. Święcenia kapłańskie otrzymał w Krakowie 11 IV 1912 r. Wybuch pierwszej wojny światowej zastał go w Zakopanem, gdzie objął funkcje kapelana Zakładu i Szkoły Gospodarczej Jadwigi Zamoyskiej w Kuźnicach. Wówczas wspólnie z Andrzejem Małkowskim organizował pierwsze drużyny harcerskie, a po wyjeździe Małkowskiego prowadził drużynę zakopiańską. Po powrocie do Warszawy pracował w Kurii warszawskiej. Kilkakrotnie wyjeżdżał na front w charakterze kapelana wojskowego. W r. 1920 mianowany kapelanem garnizonu we Włocławku, wykładał liturgikę w miejscowym Seminarium Duchownym. Od r. 1920 na prośbę matki Elżbiety (Róży Czackiej, 1876–1961), niewidomej założycielki Tow. Opieki nad Ociemniałymi oraz Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża, objął kierownictwo duchowne tego zgromadzenia. W l. 1922–30 był dyrektorem Konwiktu Teologicznego przy Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (KUL), wykładał również liturgikę i etykę na tymże uniwersytecie. W r. 1930 osiedlił się na stałe w Laskach koło Warszawy, dokąd od kilku lat był przeniesiony Zakład dla Ociemniałych matki Czackiej.

K. należał do pierwszych w Polsce propagatorów rekolekcji zamkniętych, szczególnie podkreślał ich znaczenie wychowawcze i społeczne (Rekolekcje społeczne, Gniezno 1935). Zawsze miał żywy kontakt z organizacjami i środowiskami młodej inteligencji i młodzieży akademickiej (Odrodzenie, Iuventus Christiana, harcerstwo), których przedstawicieli skupiło od ok. r. 1919 tzw. «Kółko» (znalazło się w nim sporo konwertytów o poglądach społecznie postępowych), stanowiące zalążek komitetu redakcyjnego przyszłego kwartalnika „Verbum” (1934–9). Jako naczelny redaktor tego pisma oraz inicjator i faktyczny kierownik innych placówek, takich jak księgarnia i wydawnictwo „Verbum” czy Biblioteka Wiedzy Religijnej, wywierał K. wpływ na kształtowanie nowych form religijności. Należał do pionierów ruchu liturgicznego w Polsce (rozpowszechnianie wśród wiernych mszałów, pierwsze w Polsce msze recytowane, propagowanie śpiewu gregoriańskiego). W swych pracach szczególnie podkreślał wartości społeczne i wychowawcze liturgii (Praca nad ożywieniem ruchu liturgicznego w Polsce, w „Pamiętniku Piątego Zjazdu Teologów”, Kielce 1929 s. 250, rozdział o liturgii w „Przewodniku po literaturze religijnej”, P. 1927, Wartości kulturalno-wychowawcze liturgii, W. 1936, Chrześcijańska odbudowa świata w świetle nauki o Ciele Mistycznym, W. 1938). Był K. propagatorem neotomizmu; w piśmie i wydawnictwie «Verbum» ukazywały się prace J. Maritaina. Kwartalnik „Verbum” obejmował też problematykę kulturalną oraz społeczną, szukając jej rozwiązań w duchu encyklik społecznych.

Sam K. pisywał rzadko i niewiele. Miał szerokie kontakty osobiste wyniesione ze środowiska rodzinnego, studiów i udziału w wielu zjazdach i kongresach międzynarodowych. Przyjaźnił się m. in. z J. Maritainem i ks. Ch. Journetem, profesorem i teologiem szwajcarskim. Pozyskał przyjaciół wśród ateistów i działaczy lewicowych, takich jak wypuszczony za jego poręczeniem z więzienia w r. 1938 H. Dembiński czy kolega ze studiów B. Drobner, wśród Żydów oraz wśród duchownych i świeckich przedstawicieli innych wyznań chrześcijańskich. Na skutek odczytania przez radio we wrześniu 1939 r. jego apelu do katolików niemieckich, wzywającego ich do przeciwstawienia się faszyzmowi, musiał się podczas drugiej wojny światowej ukrywać w domach Zgromadzenia na Lubelszczyźnie (pod nazwiskiem Biesa). Nie zaprzestał w tym czasie pracy duszpasterskiej ani rekolekcyjnej. W r. 1945 wrócił do Lasek już po przebytej operacji nowotworu mózgu. W r. 1946 przeprowadzono drugą operację, po której w kilka miesięcy K. zmarł w Laskach 26 IX 1946 r. Pochowany został na cmentarzu miejscowego Zakładu Niewidomych.

Kapłan wśród ludzi. Praca zbiorowa ku uczczeniu ks. W. K-a w 25-lecie jego pracy kapłańskiej, W. 1938; Landy T., Wosiek R., Ks. W. K., (w druku); Marylski A., Ks. W. K., „Znak” 1966 nr 144; Mysłek W., Kościół katolicki w Polsce w latach 1918–1939, W. 1966; Nasza walka o szkołę polską 1901–1917, W.–Lw. 1932 I 300; Quidam, X. W. K” „Znak” 1947 nr 6; Sawicki S., „Verbum” – pismo i środowisko, „Znak” 1963 nr 108; Świeżawski S., Liturgia w życiu i działalności ks. W. K-a, „Znak” 1966 nr 147; Wyszyński S., Ksiądz W. K., „Tyg. Powsz.” 1946 nr 50 (91); – Wierzbicki A., Wspomnienia i dokumenty, W. 1957; – Arch. Zakładu dla Ociemniałych w Laskach koło Warszawy: Materiały biograficzne dotyczące K-a.

Rut Wosiek