Łodziński Włodzimierz (1892–1945), przemysłowiec i wynalazca. Ur. 13 VI w Siarach w pow. gorlickim, był synem Felicjana (zob.) i Kazimiery z Zajączkowskich. Ukończył szkołę realną w Drohobyczu i w r. 1910 rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki we Lwowie; studia przerwał dla odbycia rocznej praktyki w zakresie nowej metody wierceń rotacyjnych w firmie Parkinson w Anglii, a potem dla studiów w Akademii Handlowej w Wiedniu, którą ukończył w r. 1913. Potem przez rok pracował jako wiertacz w firmie «Premier» w Borysławiu, gdzie równocześnie ukończył krajową szkołę górniczą i wiertniczą. Wybuch wojny w r. 1914 zastał go jako wiertacza firmy «Opiag» w Bitkowie. Zaraz wstąpił do Legionów, ale ranny pod Dęblinem, został po wyleczeniu skierowany jako wiertacz do Borysławia, a w r. 1916 do Bitkowa. Tu zastała go druga inwazja rosyjska, Ł. został wywieziony do kopalni węgla w Zagłębiu Donieckim. Zwolniony po roku przez władze rewolucyjne, wrócił do Bitkowa, gdzie w l. 1917–21 pracował jako kierownik firmy «Dąbrowa», w l. 1921–39 jako dyrektor pełnomocny koncernu «Galicja» oraz Polsko-Francuskiego Tow. Górniczego. W tym okresie opatentował wiele cennych dla kopalnictwa naftowego wynalazków, jak świder do głębokich wierceń, napęd dłuta do wiercenia udarowego, urządzenia do wydobywania ropy z otworów wiertniczych za pomocą sprężonych gazów, urządzenia do wydobywania płynów i eksploatacji szybów, łyżka do wydobywania z otworów cieczy, obciążnik, tłuczek, sposoby wierceń głębokich.
Po wybuchu drugiej wojny światowej Ł. wyjechał w r. 1939 z rodziną na Węgry, w l. 1939–41 pracował jako radca węgierskiego ministerstwa górnictwa i wiercił w poszukiwaniu ropy w Jasinie (Körösmeszö). Po przystąpieniu Węgier do wojny ze Związkiem Radzieckim wycofał się z przemysłu naftowego, zorganizował spółkę dla wierceń artezyjskich za wodą przy budapeszteńskim Instytucie Bakteriologicznym i zatrudniał w niej wyłącznie polskich uchodźców; spółka się rozwinęła mimo wojny. Ł. wiercił w l. 1941–5 naraz trzema rygami. Tu wynalazł i opatentował nowe urządzenie wiertnicze, tzw. luźnospad, oraz swoje największe osiągnięcie – pompę wgłębną dla bardzo wielkich głębokości. Całość swych doświadczeń z kopalnictwa naftowego zebrał w obszernej pracy pt. Wiertnictwo, której rękopis przepadł na Węgrzech. W trakcie ewakuacji w związku z ofensywą radziecką, zachorował i pozbawiony pomocy lekarskiej zmarł 15 II 1945 w Etyek pod Budapesztem. Jego synowie po wojnie, w której uczestniczyli w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, wyjechali do Kanady: Andrzej zmarł w r. 1962 w Peterborough (Ontario), a Leszek w r. 1967 w Oliver (British Columbia); córka Maria Łodzińska-Kopycińska mieszka w Krakowie.
„Przemysł Naftowy” 1939 z. 3; – Red. PSB: Teki Mińskiego; – Pamiętnik Felicjana Łodzińskiego, (rkp.) w rękach rodziny; – Informacje Marii Łodzińskiej-Kopycińskiej z Kr.
Stanisław M. Brzozowski