INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Oskar Wiktor Sosnowski      Oskar Sosnowski, wizerunek na podstawie fotografii prasowej.
Biogram został opublikowany w latach 2000-2001 w XL tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Sosnowski Oskar Wiktor (1880–1939), architekt, profesor Politechniki Lwowskiej i Politechniki Warszawskiej. Ur. 6 X (24 IX wg starego stylu) w Petersburgu, był synem Pawła (zob), geografa, i Ewy Klaudii z Poźniaków.

Do r. 1896 uczył się S. w Szkole Realnej Wojciecha Górskiego w Warszawie i w r.n. ukończył Państwowe Gimnazjum Realne w Warszawie. Studiował od r. 1898 na Wydz. Inżynieryjno-Budowlanym utworzonego t.r. Warszawskiego Inst. Politechnicznego i specjalizując się w architekturze pod kierunkiem m.in. Mikołaja Tołwińskiego, ukończył go w r. 1902. Potem przez osiem lat pracował w dziale architektonicznym zarządu Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej kierowanym przez Czesława Domaniewskiego. Współpracował z architektem Józefem Dziekońskim w Wydz. Konserwatorskim założonego przez niego w r. 1906 Tow. Opieki nad Zabytkami Przeszłości (TOnZP). Został też członkiem Koła Architektów w Warszawie (1910). W l. 1909–14 oprócz własnej praktyki architektonicznej nauczał projektowania w Szkole Technicznej Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej, Szkole Mechaniczno-Technicznej Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda, na Kursach Rzemieślniczych Adama Jaczynowskiego oraz na Kursach Zawodowego Wykształcenia Grafików w Warszawie.

Pozycję zawodową S. zdobywał uczestnicząc w wystawach i konkursach. M.in. od r. 1906 brał udział w corocznych wystawach Tow. Zachęty Sztuk Pięknych (TZSP) w Warszawie, a także w Wielkiej Wystawie Architektury we Lwowie (1910) i Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Rzymie (1911), gdzie wystawił projekt domu-dworku. Jego zainteresowania koncentrowały się na projektach mieszkaniowych i sakralnych, w których starał się łączyć nowoczesne tendencje architektoniczne z rodzimą tradycją budowlaną, uwzględniając lokalną kulturę, materiały, właściwości terenu i klimatu. Taki charakter miały jego ówczesne projekty konkursowe domów mieszkalnych, m.in. dworku w Opinogórze, pow. ciechanowski (1908, wyróżnienie), wzorowej zagrody włościańskiej na Wystawie Przemysłu i Rolnictwa w Częstochowie (1909, III nagroda wspólnie z Aleksandrem Ranieckim i W. Zaykowskim), a także projekty willi wzniesionych pod Warszawą: w Brwinowie (ul. Batorego nr 8 – r. 1908, nr 6 – r. 1910, ul. Żwirowa 4 – r. 1912) i Piasecznie (ul. Rejtana nr 6 – ok. r. 1912, nr 8 – ok. r. 1913). Z tego okresu pochodzą także niezrealizowane projekty gmachów: Tow. Kredytowego w Kamieńcu Podolskim (1912) i Tow. Ubezpieczeń «Przezorność» przy ul. Hożej 31 w Warszawie (1914) i pałacyku Leopolda Kronenberga przy zbiegu al. Ujazdowskich i ul. Koszykowej w Warszawie (1914).

Również w architekturze sakralnej S. łączył nowoczesność, interpretacje form historycznych i tradycyjnej «rodzimej» formy, zharmonizowanej z otoczeniem. W r. 1909 zdobył I nagrodę w konkursie na projekt kościoła p. wezw. Niepokalanego Poczęcia Najśw. Marii Panny (w paraf. św. Jakuba) przy ul. Grójeckiej w Warszawie (realizowany w zasadniczym etapie w l. 1909–14), uznany za wybitne dzieło wczesnego modernizmu; formy romańskie zostały tu ujęte w rzeźbiarski układ masywnych brył, zdynamizowany i zgeometryzowany w duchu kubistycznej secesji. Obok kościoła S. wystawił (1911–14) budynek Izb Rzemieślniczych św. Antoniego, również w uproszczonych formach romańskich. W tym czasie powstały także inne jego konkursowe projekty kościołów, m.in. w Orłowie, pow. krasnostawski (1910, III nagroda i wyróżnienie za dwa projekty), w Mąkoszynie, pow. nieszawski (1911, wyróżnienie), we Włocławku (1911, III nagroda) oraz kościoła p. wezw. św. Anny we Lwowie (1912) – koncepcja z pogranicza późnej secesji i ekspresjonizmu, łącząca średniowieczną geometryzację brył z barokowym, płynnym ujęciem przestrzeni.

W r. 1914 został S. kierownikiem Katedry Architektury II w Szkole Politechnicznej we Lwowie jako profesor zwycz., ale nie rozwinął działalności z powodu wybuchu pierwszej wojny światowej. Zmobilizowany do armii rosyjskiej służył w niej do r. 1917 w stopniu kapitana artylerii. W l. 1917–18 kierował w Kijowie Wydz. Techniki i Sztuki w Ministerium Spraw Polskich Ukraińskiej Republiki Ludowej. Po repatriacji do Polski był w l. 1918–19 kierownikiem Kursu Odbudowy w Min. Robót Publicznych w Warszawie oraz objął po Kazimierzu Skórewiczu wykłady z historii architektury polskiej na Politechn. Warszawskiej. Dn. 1 IV 1919 został tam mianowany profesorem nadzwycz. oraz kierownikiem Katedry Architektury Polskiej; zorganizował Zakład Architektury Polskiej, którego statut senat uczelni zatwierdził 8 III 1922. Od r. 1919, z przerwą w okresie wojny polsko-sowieckiej, gdy służył w WP, wykładał historię architektury polskiej obejmującą analizę historyczną budowli i architekturę monumentalną, a także budownictwo ludowe. Działalność zakładu obejmowała początkowo inwentaryzacje pomiarowe architektury ludowej, m.in. Podhala, Huculszczyzny, Łowickiego i Kurpi oraz architektury monumentalnej, w tym całych zespołów miejskich, m.in. Warszawy, Szydłowa i Zamościa.

W działalności projektowej S-ego przeważały wówczas prace związane z odbudową, konserwacją, przebudowami i adaptacjami. Projektował zgodnie z tendencjami architektonicznymi ekspresjonizmu i narodowego historyzmu. Opracował m.in. projekty kościoła w Imielnicy, pow. płocki (1917), i kościoła odpustowego w Przeprośnej Górze pod Łęgonicami, pow. rawski (1919), którym zapoczątkował serię ekspresyjnie kształtowanych kościołów (centralizujące plany, geometryzację średniowiecznych struktur, barokowe ujęcia brył i przestrzeni wnętrz). T.r. zaprojektował restaurację kościoła w Rosochatem (pow. ostrowski). W r. 1922 zaprojektował kościół w Goniądzu (pow. białostocki) oraz odbudowę wraz z powiększeniem kościoła w Siennie (pow. iłżecki), a także odbudowę synagogi w Pińsku i fary w Grodnie z adaptacją na kościół garnizonowy. W r.n. wykonał projekty restauracji zniekształconego przez rosyjską przebudowę popijarskiego kościoła przy ul. Długiej w Warszawie i jego adaptacji na kościół garnizonowy (realizacja do r. 1933) oraz projekty gimnazjum żeńskiego i domu nauczycielskiego na Pradze w Warszawie (niezrealizowane). W r. 1923 był S. inicjatorem i współzałożycielem Tow. Urbanistów Polskich i został wiceprezesem jego zarządu w pierwszej kadencji. W l. dwudziestych na nowo ujął temat domu-dworku jako elementu zespołu urbanistycznego. W nawiązaniu do idei miasta-ogrodu E. Howarda i jej aplikacji przygotował w r. 1921 projekt miasta-ogrodu Czerniaków, częściowo uwzględniony w planach regulacyjnych Warszawy. Dla Czerniakowa opracował (opublikowaną w r. 1924) koncepcję zabudowy okolnicowej (grupowanie domów wokół okrągłych i wielobocznych placyków), w której z jednej strony nawiązał do średniowiecznych obronnych wsi słowiańskich, z drugiej – racjonalnie wykorzystał geometryczny układ do nowoczesnej organizacji ruchu kołowego i pieszego. Zaplanowane dla terenów włączonych do Warszawy w r. 1916 koncepcje (poza Czerniakowem, także dla Burakowa w r. 1926) zostały zrealizowane tylko w nieznacznej części, wdrożono natomiast projekt parcelacji terenów kolonii oficerów marynarki wojennej Grabówek w Gdyni (1926). Z tym nurtem wiązały się projekty willi o uproszczonych formach dworkowych w zielonym otoczeniu, m.in. w Gdyni (1921–2, ul. Korzeniowskiego 4), Jastrzębiej Górze (ok. r. 1922, ul. Kaszubska 2) i Milanówku (ok. r. 1925, ul. Podgórna 46) oraz własnego domu w kolonii profesorskiej przy ul. Myśliwieckiej 18 w Warszawie (1923).

Dn. 15 IV 1925 uzyskał S. doktorat nauk technicznych w ASP w Krakowie na podstawie nowatorskiej metodycznie rozprawy Powstanie, układ i cechy charakterystyczne sieci ulicznej na obszarze Wielkiej Warszawy (w: „Studia do dziej. sztuki w Pol.” T. 2: 1930). W październiku t.r. został mianowany profesorem zwycz. W r. 1929 zorganizował S. w TOnZP Wydz. Naukowy Historii Sztuki i Kultury jako forum kontaktów naukowych architektów i innych środowisk. T.r. został członkiem korespondentem i w r. 1931 członkiem zwycz. Tow. Naukowego Warszawskiego. W l. trzydziestych Zakład Architektury Polskiej S-ego na Politechn. Warsz. był jedyną w Polsce instytucją o charakterze interdyscyplinarnym, prowadzącą systematyczne badania w zakresie historii architektury. S. formułował tematy i wyznaczał kierunki badań 10 sekcji i studiów (sztuki ludowej i budownictwa wiejskiego, historii sztuki, pomiarów inwentaryzacyjnych, urbanistyki, malarstwa i kopii barwnych, fortyfikacji, studia wnętrz i sprzętu, sztuki liturgicznej, sztuki żydowskiej oraz skansenów). Jego współpracownikami i uczniami byli: Gerard Ciołek, Zbigniew Dmochowski, Bohdan Guerquin, Lech Niemojewski, Franciszek Piaścik, Jerzy Raczyński, Stefan Sienicki i Jan Zachwatowicz. Do prac Zakładu przyciągnął S. historyka Stanisława Herbsta i historyków sztuki: Juliusza Starzyńskiego, Michała Walickiego. Zabiegał o popularyzację prac zakładu, m.in. na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929) i na wystawie w Paryżu (1937), a także zainicjował powstanie w r. 1929 wydawnictwa seryjnego „Studia do dziejów sztuki w Polsce” i w r. 1932 kwartalnika „Biuletyn Naukowy”, przekształconego t.r. w „Biuletyn Historii Sztuki i Kultury” oraz cyklicznych wydawnictw: „Wnętrze i Sprzęt”, „Architectura Militaris”, „Rustica”. Opublikował, m.in. Studium pierwotnego założenia (1586) i obwarowania (1630–35) miasta Brodów („Biul. Hist. Sztuki i Kul.” T. 2: 1934 nr 4), System krużganków wawelskich (tamże T. 3: 1934 nr 2), O planach osiedli sprzężonych w Polsce (tamże T. 4: 1935 nr 2), Zasięg budowli zawierających granit (tamże), Uwagi o gotyckim budownictwie drzewnym w Polsce (tamże T. 4: 1935 nr 3), Odnowienie wielkiej sali w gmachu sądu okręgowego w Warszawie (tamże T. 4: 1936 nr 4), Projekt parcelacji i zabudowy gruntów Andrzeja Zamoyskiego na Powiślu Warszawskim z 1862 r. (tamże) oraz Humaniści i inżynierowie-architekci w studiach nad historią sztuki i kultury („Arkady” T. 5: 1939). Pracował z zespołem nad syntezą dziejów budownictwa w Polsce oraz przygotował do niej plany i przekroje aksonometryczne. Część przygotowanych materiałów ukazała się drukiem po wojnie w tomie pt. Dzieje budownictwa w Polsce według Oskara Sosnowskiego, T. 1: Do połowy XIII wieku (W. 1964, Oprac. Zygmunt Świechowski i J. Zachwatowicz). W r. 1939 wygłaszał S. w Polskim Radiu pogadanki na temat kultury i sztuki wsi polskiej.

Działalność pedagogiczna i naukowa nie zahamowała twórczości projektowej S-ego, zwrot ku nauce zbiegł się z ostatnimi sukcesami w projektowaniu. W r. 1925 zdobył III nagrodę w konkursie na projekt katedry i gmach kurii biskupiej w Katowicach. W r. 1927 jego konkursowy projekt kościoła p. wezw. Chrystusa Króla i św. Rocha w Białymstoku został wybrany do realizacji ukończonej dopiero po drugiej wojnie światowej. To ostatnie dzieło – jeden z najwybitniejszych przejawów ekspresjonizmu w architekturze polskiej – uznawane jest za syntezę twórczości S-ego. Ponadto opracował m.in. rozbudowę kościoła w Tuszynie (1926) oraz projekty kościołów przy Reducie Wolskiej w Warszawie (1925–6), w Chotczy, pow. iłżecki (1926), Fałkowie, pow. konecki (1928), św. Michała w Lublinie (1929) i w Hodyszewie (1932). Na przełomie l. dwudziestych i trzydziestych nadal uczestniczył w wielu konkursach, przeważnie warszawskich, ale z mniejszymi sukcesami, nie zostały zrealizowane jego projekty, m.in. na: przebudowę pl. Saskiego (1927, II nagroda), rozbudowę ratusza i ukształtowanie pl. Teatralnego (1927), dworca głównego (1930), kościoła Opatrzności Bożej na Polu Mokotowskim (1930), gmachu Akcji Katolickiej «Roma» (1932), Gmachu Urzędu Patentowego (1936) i regulację pl. Zamkowego (1937). W l. 1930–2 odrestaurował i zaadaptował na sanatorium klasycystyczny pałac w Świacku (pow. augustowski). W pracach tych skłaniał się ku klasycyzującym formom umiarkowanego modernizmu, które ekspresyjnie monumentalizował. Wiele jego projektów z okresu międzywojennego zaginęło, m.in.: zabudowy i urządzenia terenu Ujazdowa i Belwederu (1919), Muz. Narodowego (1922) i Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych (1926) w Warszawie oraz pomnika Serca Jezusowego w Poznaniu (1927), a także sanacji północno-zachodnich dzielnic stolicy i urządzenia Alei na Skarpie (1938). W r. 1932 w TZSP odbyła się retrospektywna wystawa twórczości S-ego, obejmująca 74 prace (projekty architektoniczne, rzeźby, wycinanki i ekspresjonistyczne rysunki – fantazje architektoniczne). Dn. 12 XII 1936 został wybrany na członka czynnego Wydz. Nauk Inżynierskich Akad. Nauk Technicznych w Warszawie.

S. uprawiał też muzykę, rysunek i rzeźbę. Był autorem m.in. symbolicznych rzeźb zatytułowanych: Faraon, 1863, Dawid-król i Mag, a także berła rektorów Politechn. Warszawskiej. Wg Adama Miłobędzkiego godził S. «sprzeczne, zdawałoby się, elementy: empiryzm z mistyką, przyrodniczy determinizm z symbolizmem, tradycyjny katolicyzm i panteizm, nacjonalizm z tolerancją, historyzm z secesją, a później z aspiracjami modernistycznymi, ścisłą wiedzę inżynierską z humanizmem i […] obiektywizm badacza z pasją twórczą». W czasie oblężenia Warszawy we wrześniu 1939 zamieszkał S. w gmachu Wydz. Architektury, by doglądać i zabezpieczyć zbiory naukowe. Tam zginął 24 IX 1939 rażony odłamkiem pocisku, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kw. 88-VI-20/21). Odznaczony był Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta.

W małżeństwie zawartym 17 II 1906 z Władysławą Józefą Rzodkiewicz (1880–1970) miał S. trzech synów: Jerzego (1906–1920), Stanisława (1910–1944), architekta, i Oskara Jerzego (1922–1944), studenta architektury, dwaj ostatni zginęli podczas powstania warszawskiego.

W r. 1979 odsłonięto poświęconą S-emu tablicę pamiątkową na dziedzińcu gmachu Wydz. Architektury Politechn. Warszawskiej przy ul. Koszykowej 55. 100-lecie urodzin i 60-lecie śmierci S-ego uczczono na Politechn. Warszawskiej uroczystymi sesjami naukowymi. Jego imieniem nazwano jedną z ulic na Ursynowie w Warszawie.

 

Bibliogr. Warszawy, IV–VI; Pol. Bibliogr. Sztuki; Encyklopedia Warszawy, W. 1994 (fot.); Szolginia W., Architektura i budownictwo. Ilustrowana encyklopedia dla wszystkich, W. 1991; Wielka ilustrowana encyklopedia powstania warszawskiego, W. 1997 IV (dot. syna, Oskara); Album inżynierów; Biogramy uczonych pol., Cz. 4: Nauki techniczne; Łoza, Architekci; tenże, Czy wiesz, kto to jest? (fot.); Słownik polskich towarzystw naukowych, Wr. 1978 I; Śródka A., Uczeni polscy XIX–XX stulecia, W. 1998 IV (fot.); Who’s Who in Central and East-Europe 1933/34, Ed. S. Taylor, Zurich 1935; toż 1935/36, Zurich 1937; Wykaz zmarłych profesorów Politechniki Warszawskiej, W. 1984 s. 38; Katalog wystawy w Muzeum Narodowym. Oskar Sosnowski – twórczość plastyczna, W. 1995 (M. Brykowska, A. Dzięciołowski, A. Rudzińska, K. Załęski); Wiercińska, Katalog prac. TZSP; Straty kultury pol. 1939–44, I; – Akademia Nauk Technicznych 1933–1937, W. 1937 s. 5; [Chmiel], 60-lecie TUP: pionierzy. Oskar Sosnowski, „Miasto” R. 34: 1984 nr 2–3 s. 55 (fot.); Ciepłowski S., Napisy pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w., W. 1987; Dolistowski A., Kościół św. Rocha w Białymstoku – syntezą twórczości Oskara Sosnowskiego, „Kwart. Architektury i Urbanistyki” T. 26: 1981 z. 3–4 s. 247–67; Dżurkowa I., Wybrane zagadnienia związane z twórczością plastyczną Oskara Sosnowskiego, „Roczn. Muz. Narod. w W.” T. 26: 1982 s. 337–71; Jabłoński O., Z rozważań o II Rzeczypospolitej, Wr. 1987; Kraśnicki U., Kościół-pomnik. Kościół na wzgórzu św. Rocha – pomnik wdzięczności za odzyskaną niepodległość, Białystok 1998; Miłobędzki A., Oskar Sosnowski jako architekt, w: Sztuka i historia. Księga pamiątkowa ku czci profesora Michała Walickiego, W. 1966 s. 191–202; tenże, Oskar Sosnowski – architekt i badacz oraz jego Zakład Architektury Polskiej, „Kwart. Architektury i Urbanistyki” T. 35: 1990 z. 3–4 s. 131–8; tenże, Oskar Sosnowski – polski historyk architektury, w: Myśl o sztuce, W. 1976 s. 283–4; Olszewski A. K., Nowa forma w architekturze polskiej 1900–1925, Wr. 1967; tenże, Stan badań nad architektami II Rzeczypospolitej, „Kwart. Architektury i Urbanistyki” T. 35: 1990 z. 3–4 s. 113; Oskar Sosnowski. Twórczość i dzieła, Red. M. Brykowska, W. 2000; Politechnika Lwowska, jej stan obecny i potrzeby, Lw. 1932 s. 110; Politechnika Lwowska 1844–1945, Wr. 1993; Politechnika Warszawska 1915–1925. Księga pamiątkowa, W. 1925; Politechn. Warsz. 1915–65; Pol. życie artyst. w l. 1890–1914; toż w l. 1915–39; Rudowska M., Warszawskie konkursy architektoniczne w latach 1864–1898, W. 1972 s. 62–5; Sołtysik M., Gdynia miasto dwudziestolecia międzywojennego. Urbanistyka i architektura, W. 1993; Sowińska-Bania Z., Kościół p. wezw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w parafii św. Jakuba w Warszawie, „Nasza Przeszłość” R. 64: 1985 s. 167–98; 150 lat wyższego szkolnictwa technicznego w Warszawie 1826–1976, W. 1979; Ślesiński W., Krakowski okres działalności Oskara Sosnowskiego, „Kwart. Architektury i Urbanistyki” T. 39: 1994 z. 1 s. 57–60; Warszawska Szkoła Architektury 1915–1965. 50-lecie Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, W. 1967 s. 161–3, 251; Wojciech Górski i jego szkoła, Red. J. Lasocki, J. Majdecki, W. 1982; Zachwatowicz J., Działalność naukowa ś.p. prof. Oskara Sosnowskiego, „Rozpr. Kom. Hist. Kult. i Sztuki” T. 1: 1949 s. 7–15 (fot.); tenże, Oskar Sosnowski 1880–1939. W dwudziestą piątą rocznicę śmierci, „Kwart. Architektury i Urbanistyki” T. 9: 1964 z. 3 s. 177–88 (bibliogr.: oprac. J. Kowalczyk); Zarębska T., Urbanistyczne aspekty twórczości Oskara Sosnowskiego, tamże T. 35: 1990 z. 3–4 s. 253–71 (fot.); – Ludność cywilna w powstaniu warszawskim, W. 1974 (dot. żony S-ego); – „Roczn. Tow. Nauk. Warsz.” R. 23: 1930 s. 91–2, R. 31–38: 1938–45 s. 253–4; „Stolica” 1977 nr 31, 1981 nr 5 (fot. tablicy pamiątkowej); „Tyg. Ilustr.” 1932 nr 19 (fot. obrazów S-ego); „Życie Warszawy” 1979 nr 22 (rocznicowe nekrologi); – Wspomnienia pośmiertne z r. 1946: „Biul. Hist. Sztuki” R. 8 nr 1/2 s. 6–21 (J. Zachwatowicz, M. Walicki, A. Karczewski, fot.; odb. pt. Oskar Sosnowski 1880–1939, W. 1946); „Prace Kom. Hist. Sztuki” T. 8 z. 2 s. 301, 303; – AAN: Min. Spraw Wewnętrznych, sygn. 2437–2438, 2446, 2574, 2602, 3242, 3247, 3473–3474, 3659, 3665 (projekty S-ego); AP w W.: Akta Warsz. Inst. Politechn.

Jadwiga Roguska

 
 

Chmura tagów

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Postaci powiązane

 

Paweł Sosnowski

1859-03-22 - 1947-10-29 geograf
 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Jan Świderski

1916-01-14 - 1988-10-18
aktor teatralny
 

Józef Mieczysław Mączka

1888-06-02 - 2 lub 6 września 1918
legionista Piłsudskiego
 

Bolesław Pochmarski

1883-04-10 - 1945-04-28
poseł na sejm II RP
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 
 

Witold Rumbowicz

1882-06-05 - 1945-04-18
konstruktor lotniczy
 

Stefan Mazurkiewicz

1888-09-25 - 1945-06-19
matematyk
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.